ఎక్కడో పడి ఉన్న తులసి మొక్కను తీసుకువచ్చి..
దానికో గుడి కట్టి, అందులో ప్రతిష్టించి
రోజూ పూజలు చేసి, హారతులు ఇచ్చి
మా ఇంటి “లక్ష్మి” అంటూ ఆరాధించి
మురిసిపొయే ఓ అత్తా…
అల్లారుముద్దుగా పెరిగి, నీ ఇంట మెట్టి
నీ వంశ ధారను కావలసిన నన్ను
“లక్ష్మి”* తేలేదు అంటూ
కొట్టి, తిట్టి, అగ్నికి ఆహుతి చేసి
కక్ష తీర్చుకొనే నా అత్తా..
నీ జాతి మీద నీకున్న గౌరవం ఇదేనా??
మానుకున్న విలువ మనిషికి లేదా??
*గమనిక: మనకు గుర్తించే సమయం ఉన్నా, లేకున్నా, ఇప్పట్టికీ సమాజం లోని అన్ని వర్గాలలోను “వరకట్న”భాదితురాలు కోకొలల్లు.
ఇంత వరకు చదివిన మీ కవితలన్నిటిలోకి బాగా నచ్చిన కవిత ఇది. ఎంతో బాగుంది.
LikeLike