మనసు విప్పిన మనసైన నేస్తం…

ఆయ్.. నమస్కారమండీ.. ఇక్కడ ఎదో జ్ఞాపకాల పోటీ జరుగుతుందట కదండీ.. అందుకే నేను ఒచ్చానండీ.. నా గురించి చేప్పుకుందాం అనీ. న్యాయంగా అయితే ఈ అమ్మడు వచ్చి “ఇదో.. ఇవీ నా జ్ఞాపకాలు” అని చెప్పాలండీ.. కానీ ఎక్కడండీ.. తను రావటం లేదండీ.. పైగా నన్ను తలుచుకోగానే మూలగడం మొదలెట్టుదండీ.. అందుకే నేనే చెపుదాములే అని వచ్చేశానండీ.. మొదలెట్టేయమంటారా అండీ??

నా పేరు “ఉత్తరం” అండీ.. ఆయ్!! అల్లా కాదండీ.. తూర్పూ..ఉత్తరం.. వాస్తు అవి కావండీ!! నేను మీరు రాసుకునే ఉత్తరాన్ని, లేఖ అని కూడా అంటారే.. అది నేనే అండి. మరే!! మీరంతా నన్ను మర్చిపోయారనుకున్నా గానీ.. బానే గుర్తుపట్టేసారే!!

అయినా నేనేమయినా ఆషామాషీ దాన్నా అండీ మీరంతా నన్ను మర్చిపోవడానికి. దూరాభారంలోనూ మీ ఆప్తులతో నేను కాదటండీ.. మీకు సాయం చేసేది, మీ మనసు ఆవలికి చేర్చేది. నన్ను రాయడానికి మనసును కదిలిస్తే చాలును కదండీ. తోకలేని పిట్టవలె ఎంతెంత దూరమైనా ఎగిరి మీ వాళ్ళ చేతుల్లో పడనటండీ!! మనసు మనసుతో రాయబారం కుదిర్చేది నేనే కదండీ!! నా గురించి నాకు అంతగా చెప్పడం అలవాటు లేదనుకోండీ.. అయినా ఇదో ఈ అమ్మాయి కోసం చెప్పాల్సి వస్తుంది.

ఈ అమ్మికి ఉత్తరాలు రాసే అలవాటు భలే విచిత్రంగా అంటుకుంది లేండి. అమ్మానాన్నలతోనే ఉండడం, చుట్టాలతో రాకపోకలు, చుట్టూ ఎప్పుడూ కావలసిన వారు ఉండడం, అన్నీ అమర్చిన జీవితంలో.. నా అవసరం లేదేమో అనుకున్నా.. కానీ తనకెప్పుడూ రాయటమంటే ఇష్టమండి. కలం కాగితం ఉంటే వాటి అంతు చూసేస్తుంది. తన ఒక చోట కూర్చిని ఉంటే.. చూట్టూ కాగితాల సముద్రం ఉండాల్సిందే అండి! ఈ కాలంలో లాప్ టాప్ ముందు కూర్చుంటుందా.. అయినా కాగితాలు, కలం చేతికందేంత దూరంలో ఉంటాయండీ. రాయడాన్ని ఇంతిలా ఇష్టపడే తను.. నా నుండి ఎందాకా దాగుతుందా అని నాకు ముందునుంచీ అనుమానమేనండి. బాగా రాస్తుందా లేదా అన్నది మీ అనుమానం కావచ్చండీ.. కానీ నాకవ్వన్నీ ఎందుకండీ.. తన చిన్నారి చేతులు నామీద కదులుతూ ఉంటే.. కలంతో వత్తి పెట్టి రాసినా నాకు బాధ తెలియదండీ. ఇంతకీ మా పరిచయం ఎలా మొదలయ్యిందో చెప్పనే లేదు కదూ..

వీళ్ళకి తెలుగు వాచకంలో పి.టీ. ఉష గురించి ఉండేదండీ ఒక తరగతిలో. అందులో ఎవరో విదేశీయుడు ఉషగారిని మీద అభిమానంతో అడ్రెస్ తెలియకపోయినా.. పి.టీ.ఉష, ఇండియా అని మాత్రమే రాసి నన్ను పంపించాడట. అది కూడా ఆవిడకు చేరిందట.. ఆవిడేమైనా సామాన్యురాలా చెప్పండీ!! అది విన్న ఈ అమ్మీ, తన మిత్రత్రయం అప్పుడప్పుడే ఒక వెలుగొందుతున్న క్రికెటర్ల పై చిగురిస్తున్న అభిమానాన్ని ఈ విధంగా పరీక్షించాలి అనుకున్నారు. చిరునామా లేని ఉత్తరాలు పంపించి ఎవరి నుండి సమాధానం వస్తే వారే గొప్ప అని!! అందరిలోకీ రాయడం పై మక్కువ ఎక్కువ, పైగా చేతి రాత కూడా బాగుండడంతో ఈ అమ్మాయే రాసింది .. అదే తన మొదటి లేఖ. ఎంతో శ్రమించి రాసిన ఆ ఉత్తరాన్ని పోస్ట్ చేసారో గుర్తు లేదో కానీ.. ఈ ముగ్గురు అమ్మాయిలూ ఒక్కటైపోయ్యారండి.

ఉత్తరాలు రాస్తే.. భాష, భావవ్యక్తీకరణ రెండూ మెరుగవుతాయని పై ప్రయత్నంతో గ్రహించిన వీరు.. బడిలో రోజూ కలుసుకుంటున్నా.. వారాంతంలో ఒక్కో అంశం మీద లేఖలు ఇచ్చిపుచ్చుకునేవారు. అడపా దడపా పాఠశాలకు వచ్చే సెలవల్లో ఉత్తరాలు రాసుకోవడంతో ఇంకా దగ్గరయ్యారు. అప్పుడు మన పని యమా బిజీ గా ఉండేది.. ఇటు నుండి అటూ, అటు నుండి ఇటూ.. ఒకటే తిరుగుడండీ!! ఏమిటో రాసుకునే వారు.. కానీ మనసంతా నేనుగా మారేదాన్ని.. ఆయ్!! “ఏమిటమ్మా .. ఇవీ?? పోస్టేజీ స్టాంపులు ఎంతవుతున్నాయో.. చూసుకో” అని పోస్ట్ మాన్ వాపోయేవాడండీ పాపం!! అయినా వీళ్ళు భారతాలు రాసుకునేవాళ్ళూ… అది ఉత్తరమో.. ఉత్తరాల దొంతరో వారికే తెలిసేది. అలా అని “నేను లేచా.. నిద్ర పోయా..” అంటూ ఉండేవి కావండి.. నాకు తెలుసు గదా!! మనసు మనసుతో మాట్లాడుతుంటే.. ఎన్ని మాటలయినా తక్కువే.. కదండీ!! మనసులను కలిపే నాలో ఎన్ని అక్షరాలున్నాయో లెక్కపెట్టడం అవివేకం.. ఎంత మనసుందో చూడాలి అంతేనండి!!

పాఠశాల అయ్యిపోయాక.. అందరూ వేర్వేరు కాలేజీలకు మారిపోయారు. నా చలువ వల్లే పాత వాళ్ళు ఒకరితో ఒకరు మాట్లాడుకుంటున్నారు. కాలేజీ అంటే.. కొత్త స్నేహాలు.. అప్పుడప్పుడే ఏర్పడిన స్నేహంలో అంత గాఢత ఉండదు కదండీ.. ఉత్తరం రాయగలగాలి అంటే ఇద్దరి మధ్య సాన్నిహిత్యం తప్పనిసరి.. ఎదో ఒక రూపంలో ఒకరికొకరు అర్ధం అవ్వాలి. తన తాతగారితో పోట్లాడినంత పని చేసి మరీ నెహ్రూ రాసిన “Discoveries of India” పుస్తకాన్ని తెచ్చి ఇచ్చిన స్నేహానికి కృతజ్ఞతగా ఏమి చేయాలో తోచక.. నేరుగా లేఖ రాస్తే తన ప్రవాహంలో కొట్టుకుపోతుందేమో అని భయపడి.. నన్ను నన్ను గా రాయబారానికి పంపిందండి. అప్పుడు నేనేమోనండీ,, “ఆయ్.. నా పేరు ఉత్తరమండీ..మీతో మాట్లాడాలండీ” అంటూ అమ్మి మనసులో మాట గడుసుగా చెప్పేసానండీ!! అంతే.. అప్పటి నుండీ వీళ్ళిద్దరూ మంచి స్నేహితులే!! మరో సారి ఒక స్నేహం అలిగిందని, కలత చెందిందనీ నన్ను పంపిందండి. ఏ మంత్రం వేసిందో గానీ ఆ పిల్ల భలే సంతోషపడిపోయింది.

స్కూల్ వాళ్ళతో మనో రాయబారాన్ని నాతో సంపూర్ణంగా నడుపుతూనే.. కొత్త నేస్తాలకు నా రుచిని కొంచెం కొంచెం చూపిస్తూ.. ఊరిస్తూ ఉండేదండీ. ప్రేమలకు సాయం చేద్దామని.. కవితలు, లేఖలు రాసేవారున్నారని మీకు తెలుసు కదండీ?? ఈ అమ్మి మాత్రం  “ప్రేమ” అనే ఆపోహతో ఉన్న ఓ రెండు జంటలను తన ఉత్తరాలతో చెడగొట్టింది. ఒకరికి అనునయంగా రాస్తే.. మరొకరికి చెంప చెల్లుమనిపించింది. మహా నగరంలో పెరిగీ, ఇంగ్లీషు మీడియం స్కూల్లలో చదువుకుని, సకల ఆధునిక సౌకర్యాలు ఉన్నా.. నన్ను ఆదరించడం నాకెంత ఆనందంగా ఉండేదో చెప్పలేను. కానీ విపరీతమైన చదువులు, రాత్రీ పగలూ కాలేజీలలోనే ఉండడం.. వాటికి తట్టుకోలేక నన్ను కొద్ది కొద్దిగా తగ్గించేశారు. పూర్తిగా అయితే మానలేదులేండీ.. వాళ్ళ గజిబిజి జీవితాల్లో.. కలిపే సన్నని దారంగా.. నేనే!! కానీ ఏం చేస్తాం.. ఒక్కోసారి వత్తిడి విపరీతంగా ఉంటుంది.. అప్పుడు వీళ్ళు నన్ను మరిచిపోయారని కాదు కానీ.. పక్కకు మాత్రం పెట్టారండి.

అటు తర్వాత కాలంలో నేను చాలా తగ్గిపోయాను. అయితే నేం?? మనసు ఏ మాత్రం కలతగా ఉన్నా వీరు చట్టుకున్న నన్ను తెరుస్తారు.. అల్మారాలోంచి. పాతబడిపోయి.. కాగితం రంగు మారి, అక్షరాలు పల్చబడ్డా.. ఆ కళ్ళు నన్ను చదువుతుంటే ఎంత హాయిగా ఉంటుందో చెప్పద్దూ.. అంతకు మించిన జ్ఞాపకాలు ఉంటాయా చెప్పండి. ఫోన్ లో మాట్లాడాక.. మళ్ళీ ఆ గొంతును వినాలనుకుంటే సాధ్యమా?? కాలమనే అలల్లో కొట్టుకుపోకుండా.. నేనే కదా అన్ని జ్ఞాపకాలను పోగు చేసింది. ఆ ఆనందంతో నేనుండగా.. ఈ అమ్మాయి ఏమో ఒకటే బాధపడుతుంది చూడండి.

“నేనే నిన్ను దూరం చేసేసుకున్నానో.. అంతా నాదే తప్పు. సమయం కుదరటం లేదన్నది వంక మాత్రమే.. రాయాలంటే రాయలేను?? నేనే నీకు అర్ధం లేని కారణాలతో దూరమైపోతున్నా” అంటుంది. ఆధునిక సౌకర్యాలు పెట్టుకుని కూడా మూస పద్ధతులు పాటించడం దేనికండీ? చక్కగా నేనే ఉత్తరం నుండి ఈ-మెయిల్ గా మారాను అనుకోవచ్చు. ఇప్పుడేమో ఎంచక్కా తెలుగు అక్షరాలతోనే రాయచ్చు కదా.. అని నేనంటే.. “చేతి రాత మనిషికి ప్రతిబింబం లాంటిది. అది లేనప్పుడు.. నువ్వెంత వెలితిగా ఉంటావో తెలుసా?” అని నిలదీస్తుంది. ఇదీ తన వరుస.. ఒక్కసారి ఇదే అని నిర్ణయించుకున్నాక.. ఒక పట్టాన వేరే మాట చెవికెక్కించదు. నువ్వు నా నేస్తానివి.. నా నేస్తాలందరికీ నా అంతఃసౌందర్యం చూపించిన దానవూ.. ఇప్పుడు నిన్నెలా ఒక మూల పడిన జ్ఞాపకంగా పరిచయం చేయను? అని బాధగా అడిగితే.. నా కళ్ళు మాత్రం చెమ్మగిల్లవా చెప్పండి!!

నిజమే.. ఉత్తరం అంటేనే ఒక ఆత్మను ఆవిష్కరించడం. ఇరు ఆత్మలు సంభాషించుకునే ఆనంద వేళ. ఒక ఉత్తరం మనుషుల దగ్గరకు తీసుకొచ్చినంతగా వేరే దేని ద్వారా సాధ్యం కాదు. ఏకాంతంలోనూ విశ్వఘోష వినిపించేది.. ఉత్తరం రాసేటప్పుడే!!  ఉత్తరం ఎప్పుడూ.. ఎక్కడా.. ఎవ్వరూ… ఒక్కరే రాయరు. మాట్లాడుకోడానికి.. పోట్లాడుకోడానికి ఇద్దరు కావాల్సినట్టే.. ఉత్తరానికి ఇద్దరు కావాలి. ఒక ఉత్తరం రాసేటప్పుడు కలిగిన సాంత్వన.. అవతలి వ్యక్తి ఆ ఉత్తరాన్ని చదివేటప్పుడు వినిపించే హృదయ సవ్వడి.. అనిర్వచనీయం!! చేతిలో కాగితాలు కావవి.. చూట్టూ అల్లుకుపోయిన మనసు యొక్క స్పర్శ. వ్యక్తిగతం గానే కాక.. సామాజిక, చారిత్రిక విశ్లేషణలకు కూడా ప్రముఖుల లేఖావళి ఎంత ఉపయోగపడుతుందో వేరే చెప్పనవసరం లేదు. అంతగా చేరువైన ఉత్తరాలు.. దూరమైతే బాధ నాకర్ధమవుతుంది. ఎప్పుడూ లేఖలు రాసుకోని వారి సంగతేమో గానీ.. ఒక్కసారైనా నన్ను రుచి చూసినవారు..నేను లేకపోతే.. ఆ వెలితిని భరించలేరు.

సాంకేతిక విప్లవం వల్ల నేను మీ అందరికీ దూరం అయ్యుండచ్చు.. కానీ అదే సాంకేతిక విప్లవం.. మల్లా మీదగ్గరకు నన్ను తీసుకువచ్చింది. ఈ-మెయిల్ కూడా నా రూపాంతరం గానే చూడండి.. even if many of them r 2 cursory 4 u.  ఫోన్లు తప్ప వేరే గతి లేకపోతే.. మీరెంతగా నన్ను “మిస్స్” అయ్యేవారో ఊహించుకోడానికే భయంగా ఉంది. అయినా కాలంతో మారాలి.. మీరైనా.. నేనైనా!!

అదీ నా కథ. తను చెప్పలేదు కాబట్టి నేనే రావల్సి వచ్చిందండీ!! ఆసాంతం ఓప్పిగ్గా విన్నందుకు ధన్యవాదాలండి! ఎక్కడో మూల ఉన్నదానిని ఇప్పటికిప్పుడు గబుక్కున లేచి వచ్చి.. ఏదో చెప్పేసాను.. భాష, యాసలో తప్పులుంటే.. పెద్ద మనసుతో క్షమించగలరూ!! ఇక ఉంటాను.. సెలవండీ!!

***********************************************************************************
నాకు మనసైన ఉత్తరం, మనసు విప్పి, నా గురించి మీతో మాట్లాడితే.. ఎలా ఉంటుందా.. అన్న ఊహకి రూపాంతరం ఈ టపా!! బహుమతులిస్తామని ఊరించినా.. జైల్లో పెడతామని బెదిరించినా.. నేనిలా నా ఊహలతోనే మీముందుంటాను ఎప్పుడూ.. 🙂

Letters are among the most significant memorial a person can leave behind them.ఇది ఏ మాత్రం నిజమైనా.. నా దగ్గర ఒక పెద్ద ఖజానా ఉన్నట్టే!! ఈ జ్ఞాపకాలు నాతోనే కాక.. నా ఉత్తరాల రూపంలో నావాళ్ళందరి దగ్గరా ఉండడం.. నా అదృష్టం!! నాతో నన్ను నన్నుగా పంచుకున్న ప్రతీ నేస్తానికీ ఈ టపా అంకితం!!