అద్దం లాంటి జ్ఞాపకం!!

ఏం చేస్తున్నావు ఇంకా నిద్రపోకుండా… నువ్వు నీ పనులన్నీ కట్టి పెట్టి వచ్చేదే చాలా ఆలస్యంగా.. మళ్ళీ ఇక్కడ కూడా ఆలోచనలా??

ఎవరు నువ్వు? ఈ క్షణాన నన్ను చూసినవారెవ్వరైనా గాఢ నిద్రలో ఉన్నా అనుకుంటారు.. మరి నీకెలా తెలుసు, నేనింకా నిద్రపోలేదని?

హమ్మ్.. ఏంటా నీ ప్రశ్న.. నేను నీలోనే ఉంటాను. నీతోనే ఉంటాను.. నన్నే ఎవరు అని అడుగుతున్నావా??

ఓ.. నువ్వా?? సినిమాల్లో చూపిస్తారు కదా.. ఇప్పుడు అసలైతే ఒక తెల్ల చీర కట్టుకుని నా ముందు కూర్చోవాలి.. మరేం.. కళ్ళకు కనబడవేం?? కొంతమంది నిన్ను మానస, మనోజ అంటారు.. కొంతమంది.. ఆత్మారాముడు అంటారు.. ఇంతకీ ఏ కాటగరీ నువ్వు?

పిచ్చీ.. నువ్వు భలే తమాషా అసలు. ఒక క్షణంలో.. నీతో మాట్లాడడం అపూర్వం అనిపిస్తుంది.. మరుక్షణం.. ఇదో ఇలా అమాయకత్వంతోటో, ఆవేశంతోటో.. ప్రశ్నించి చంపుతావు. సినిమాటిక్ లిబర్టీస్ అన్న పదమే వినలేదా నువ్వు?? నిన్ను రెప్పపాటు కాలం కూడా నేను వదిలుండలేను. ఇప్పుడు నేను ఆడో, మగో.. నీకేంటి సమస్య.. ఇద్దరితో అంతే “ఈజ్” తో ఉంటావు కదా నీకు నచ్చితే!!

హే.. నన్ను పిచ్చీ అనక!! ఇన్ని చెప్తున్నావు.. నీకు తెలియదా.. నా నిద్రలో ఈ కలత ఎందుకో!! నాతో అనుక్షణం ఉండే నీకు నా అంతరంగం తెలియదా? నేను నీకు కొత్తగా చెప్పేది ఏముంది.. నువ్వు చెప్తే నేను వినాలి గాని!! నీతో కూడా నాకు మాటలవసరమా?

నిజమే.. నీకు నాతో మాటలు అవసరం లేదు.. అసలు నువ్వు ఏమి అనుకుంటున్నా అది నాకు ముందే తెలిసిపోతుంది. అయినా ఈ క్షణంలో కలత చెంది ఉన్నావు. నీ ఆలోచనలు ఎక్కడో ఆగిపోతున్నాయి. ఒక దగ్గర నిలిచిపోతున్నాయి. అందుకే హాయిగా నిద్రపట్టడం లేదు. నీకు జోల పాడి నిద్రపుచ్చలేను.. కానీ నీకు నిద్రరాకపోతే నేనూ జాగారం చేయాల్సిందే!! అందుకే మాట్లాడు.. నేను వింటా.. ఊ కొడతా.. అర్ధం చేసుకుంటా..

హమ్మ్.. ఎక్కడి నుండి మొదలు పెట్టను.. ఎందుకో తనే బాగా గుర్తువస్తున్నాడు.. మాటి మాటికీ గుర్తు వస్తున్నాడు. మర్చిపోదాం అనుకునే ప్రతీ సారీ మళ్ళీ వస్తున్నాడు మనసు అరలు నుండి పైపైకి..

ఓహ్.. అబ్బాయా.. అనుకున్నా.. అలాంటిదేదో అయ్యుంటుందని..

ఛా.. నువ్వూ మనుషుల్లా ఆలోచిస్తావా??

నీకే తెలుస్తుంది.. చెప్తూ ..పో..

కాలేజీ రోజులు గుర్తు వస్తున్నాయి. చదువు మీద నా శ్రద్ధ, అందరికన్నా ముందుండాలని పట్టుదల, బాగా చదివేసి.. జగత్తును ఓ ఊపు ఊపేయాలని, స్వామీ వివేకానంద అన్న “men and women of iron will and steel resolution” అలా నేను సైతం అనిపించుకోవాలనీ, దేశాన్నేదో ఉద్ధరించేయాలని.. ఎన్ని ఆశలు, ఎన్ని ఆశయాలు. ఆ స్నేహాలు, ఆ పరిచయాలు, ఆ పోట్లాటలు, ఆ ఆనందాలు, ఆ అవేశాలు.. ప్రపంచమంతా నాకోసమే అన్నట్టు.. అందరూ నాకోసమే ఉన్నారన్న భావన. అయినా ఎంత అల్లరి చేసేదాన్ని.. నేనుంటే ఎంత గోలగా ఉండేది క్లాసంతా!! భలే బంకులు కొట్టడం.. అందరి చేత కొట్టించడం.. సచిన్ ఆట చూడాలని!! ఇప్పుడెంతగా మారిపోయానో కదా… I’ve become unusually quiet!! ఉన్నావా?? నిద్రపోయావా??

ఊ…

సరే… అలా ప్రపంచమంతా నా సామ్రాజ్యం అనుకుంటుండగా ఈ అబ్బాయి నాకు తారసపడ్డాడు. నాకు మార్కులు బాగా వచ్చాయని సర్ మెచ్చుకుంటుంటే.. వెనక ఉన్న వాళ్ళంతా.. “మా వాడికి ఇంకా వచ్చాయి” అని అంటే.. వెనక్కి తిరిగి చూసా.. మొదటిసారిగా. పెద్ద ఎలక్షన్ లో గెలిచినంత ఫోజు. చిర్రెత్తుకొచ్చింది. ఆ క్షణాన నిశ్చయించుకున్నా.. నాకు శత్రువులంటూ ఉంటే.. అతగాడనే!! లేకపోతే.. నా ముందు అంత ఫోజా. ఆ సాయంత్రం నా మిత్రబృందం అంతా దీని గురించే మాట్లాడుకున్నాము. ఎలా అయినా వచ్చే అన్ని పరీక్షల్లో మాదే గెలుపు అనీ!! అది కూడా భారీ మెజార్టీతో అని. అలా మొదలయ్యింది కోల్డ్ వార్ మా ఇద్దరి మధ్యా.. 

వార్!! మాటల యుద్ధమైతే నీతో గెలవడం కష్టమే..

లేదు.. మా ఇద్దరికీ మాటలు లేవు.. కలిసి చదువుకున్నన్ని నాళ్ళు.. మేమెప్పుడూ ముఖాముఖిన మాట్లాడుకోలేదు.. పేరు పెట్టి పిలుచుకోలేదు. నాకప్పటిలో భయం… అబ్బాయితో మాట్లాడితే ఎవరు చూసి, ఏమనుకుంటారో అని. నా గురించి ఎవరు ఎలా మాట్లాడినా అది నా బాధ్యతే.. అనుకునే దాన్ని. అందుకే అబ్బాయిలతో మాట కలిపేదాన్ని కాదు. తనూ మాట్లాడేవాడు కాదు.. తనది భయం కాదు. అది తెలుసు నాకు.

ఒక్క క్షణం.. ముఖాముఖిన మాట్లాడుకోలేదు.. మరి ఇంకెలా??

నీకూ తెలివిబానే ఉందే!! హమ్మ్.. నేను ఎప్పుడు ఎవరితో మాట్లాడినా.. అందులో తనకి చెప్పదలచుకున్నది ఉంటే.. తను గ్రహించేవాడు. తనూ ఎవరితో మాట్లాడుతున్నా.. నాకు చెప్పదలచుకున్నది నాకూ తెలిసేది. అలా ఇతరులతో మా మాటలు మాకు రాయబారాలు అన్న మాట.. అలానే మాట్లాడుకునే వాళ్ళం, పోట్లాడుకోనే వాళ్ళం, వేరే వారిని ఇరికించి నవ్వుకునే వాళ్ళం, పొగుడుకునే వాళ్ళం.. అంతేగా కసురుకునే వాళ్ళం. మేం మాట్లాడుకోమనే అనుకునేవారంతా.. కానీ అందరికన్నా ఎక్కువ మాట్లాడుకునేది మేమే…

ఊ..

తన పాటలు పాడేవాడు.. బాగా!! బాగా అంటే.. గాత్రం అదీ కాదు.. కూనీ రాగాలే!! ఎప్పుడంటే ఎప్పుడు.. ఎక్కడంటే ఎక్కడ.. మొదలు పెట్టేవాడు. క్లాసుకి లేటయితే.. వెనుక బెంచీల్లో కూర్చోవాల్సి వచ్చేది. అప్పుడు నా తిప్పలు చూడాలి. ఊరికే hum.. చేసేవాడు. నేను డిస్టర్బ్ అయ్యి ఊరుకుంటే పర్వాలేదు.. నేనూ మొదలెట్టేసేదాన్ని అప్రయత్నంగా.. ఇప్పుటికి కూడా ఆ జబ్బు వదలలేదు.. నేనూ పాడేస్తా అలానే..

ఓహ్.. అది అంటు రోగమా?? బాగుంది.. అతగాడి నుండి ఇంకేమి నేర్చుకున్నావు?

ఒకసారి మేము క్లాసు అయ్యిపోగానే.. బయటకి వచ్చి చూస్తే.. హోరున వర్షం పడుతుంది. నేను వస్తుందనుకోలేదు.. ఒక్కసారిగా అంత వర్షం.. పారవశ్యంలో “wow” అని గట్టిగా అనేశా!! అది విని వెనకనుండి ఎవడో.. వెకిలిగా నవ్వాడు. ఎవరంటూ వెనక్కి తిరిగి చూడబోయాను.. తన కళ్ళ దగ్గరే.. నా కళ్ళు నిలచిపోయాయి. క్షణం క్రితం నా రెప్పల మాటున వెరసిన ఆనందం, ఇప్పుడు తన కంటిలో ఆశ్రయం పొందింది. ఎవడో.. ఎదో అన్నాడని.. నా ఆనందాన్ని కాళ్ళరాసాను. ఎంత కోపం వచ్చిందో.. కానీ తనూ వినే ఉంటాడు.. అయినా ఆనందం తప్ప మరేమి లేదు. అప్పటి నుండీ నా సంతోషం..  నాకు చాలా ముఖ్యం, ఇతరులకే కష్టం కలిగించనంత కాలం. ఎవరు ఏం అనుకుంటున్నారో కాదు. ఇప్పుడు అది కొంత మంది.. set apart attitude అంటున్నారు.. ఇంక్కొందరు పొగరు అంటున్నారు. నాకు నచ్చింది చేస్తున్నా.. అటు తర్వాత విని ఊరుకుంటాను.

హమ్మ్.. వైరంతో మొదలై స్నేహం దాకా వచ్చారు మాట..

ఏమో.. నాకు తెలియదు. అతడు నా స్నేహితుడు కాదు. కానీ అటు తర్వాత నా అన్ని స్నేహాలకీ అతడే కారణం. అతడు నా శత్రువు కాదు.. తను నాకు చేసినంత మేలు ఇంకెవ్వరూ చేయలేదు. ఆ యుద్దంలో నేను ఓడిపోయింది అంటే.. అది నా అర్ధం లేని అహం. గెలుచుకున్నదీ అంటే జీవితం.

ఏది ఏమైనా ఇప్పడతడో జ్ఞాపకం..

కేవలం జ్ఞాపకం కాదు.. రోజూ ఉదయాన్నే తయారు అయ్యేటప్పుడు అద్దం ముందు నుంచునట్టు.. అతడి ప్రతీ జ్ఞాపకం  నన్ను నేను సవరించుకోటానికి, నన్ను నేను మెరుగుపరుచుకోడానికి, నేనెలా ఉంటున్నానో.. పరికించుకోడానికి. సింపుల్ గా చెప్పాలి అంటే.. “నిన్ను నాకు చూపే అద్దం” అతడి జ్ఞాపకం.

నిజం!! అందుకే మనమింతిలా మాట్లాడుకోగలుతున్నాం. అతడు మళ్ళీ కనిపిస్తే..

కనిపించాలి అనుకోవడం అత్యాశ!! జీవితంలో ఏదైనా ఒక్కసారే..  అప్పుడే
 దాని అందం పెరుగుతుంది. ఏ బంధమైనా ప్రత్యేకం.. ప్రతీది ఓ కొత్త అనుభవం. జీవితమే చాలా చిన్నది అంటుంటారు కదా.. కాదు.. చిన్ని చిన్ని క్షణాలను ఆశ్వాదిస్తే, ఆ క్షణంలోనే ఒక జీవిత కాలాన్ని అనుభవించవచ్చు. రోజంతా మనకెప్పుడూ గుర్తుండదు.. అందులో మనకి నచ్చిన నచ్చని క్షణాలే గుర్తుండిపోతాయి. వీటినే జ్ఞాపకాలు అంటాం. జీవితంలో ఏ బంధమైనా దగ్గర ఉన్నప్పుడు అనుభవించి.. దూరమైనప్పుడు అభిమానించాలి. మరలా మరలా అదే కావాలని కోరుకోవటం అసమంజసం. To look backward for a while is to refresh the eye, to restore it, and to render it the more fit for its prime function of looking forward. 

ఒప్పుకున్నా.. ఇక నిద్రపో..

ఊ.. నీ సాయానికి ధన్యవాదాలు. ఒక్కోసారి “వినడం” కన్నా చేసే గొప్ప సాయం లేదు తెలుసా. మన దగ్గరికి వచ్చి గోడు చెప్పుకునేవారికి.. వింటున్నాం కదా అని ఓ ఉచిత సలహా పడేస్తాం. కొన్నింటికి సలహాలు అక్కరలేదు, పరిష్కారాలు ఉండవు, సూచనలు పనికి రావు. మనం “వినడం”.. అదే పెద్ద సాయం.. మనసు మాటల్లో కరిగితే అంతకన్నా ఏం కావాలి?

****************************************************************************
Memory itself is an internal rumour.  ~George Santayana, The Life of Reason అన్న ఈ quote నా దగ్గర ఎప్పటినుండో ఉంది. ప్రతీ సారి నా ఏ ఊహకి టపా రూపాంతరమో చెప్తాను. ఈసారి ఇందులో ఊహ ఎంతో, వాస్తవికత ఎందాకో మీ ఊహకే వదిలేస్తున్నాను. 🙂