హైద్ లో ఓ సాయంత్రం, సముద్ర తీరాన!

కల కాదుగా నిజమే కదా, నిను చూస్తున్నా
సంతోషమై కెరటానిగా పడి లేస్తున్నా

నిజ జీవితంలో కూడా నేపధ్య సంగీతం పాటలూ ఉంటే, ఇలాంటి పాటలన్నీ ఏరుకుని మరీ “ప్లే” చేసుకోవాల్సిన సందర్భం అది నా జీవితంలో! నేను ఇన్నాళ్ళు చూడని, ఎప్పటికి చూస్తానో తెలియని “సముద్రం” నా కళ్ళముందు నిలవడం, ఒక మరుపురాని అనుభూతి. మా తొలి ముఖ పరిచయానికి కోవళం వేదికగా మారింది. నేనొచ్చానని తెలిసి సముద్రం మరీ ఉత్సాహంగా ఉరకలు వేస్తుందోమో అన్న ఊహా రాకపోలేదు. 🙂 ముఖ పరిచయం ఇప్పుడే అయినా, సముద్రం నాకెన్నాళ్ళగానో తెలుసునన్న ఫీలింగ్. నేను చిన్నప్పటినుండీ బాగా చూసిన నీటి సమూహం అంటే హుస్సేన్ సాగరే!! అంతకు మించి నదులని కానీ, సముద్రాలనీ కానీ చూసే భాగ్యం లేకపోయింది. అయినా అవెందుకో నా మనసులో ప్రత్యేకంగా నిలిచిపోయాయి. నగర జీవితం అంటేనే సహజ సిద్ధమైన ప్రకృతికి దూరంగా ఉంటుంది. అయినా సముద్రుడు నాకు అత్యంత ఆప్తుడు అన్న భావన కలగడానికి నేను “ఊహించుకోవడమే” కారణం. వాస్తవికతకు దూరంగా ఉండే ఊహల వల్ల ఏంటి ప్రయోజనం అని చాలా మంది అభిప్రాయం. ఊహలంటే ఊసుపోక చెప్పుకునేవి, వాటి వల్ల ఒనగూరేది ఏమీ లేదనిపించచ్చు. Some men see things as they are and say why, I dream things that never were and say “Why not” అన్న కోట్ చదివినప్పుడల్లా వాస్తవికతంటూ మనకి కనిపించనవి, అనిపించనవి ఉన్నాయని తెలుసుకోకుండా, మనల్ని మనమే బంధించేసుకోకుండా కాపాడేవి ఇవే అనిపిస్తుంది.

మా వాళ్ళు నా చేతిలో ఒక డిజీ కామ్ పెట్టేసి, “అదో అలా వస్తున్న అల ఇలా ఈ రాయిని ఢీకొట్టినప్పుడు, నువ్వులా క్లిక్ మనిపించేయ్” అని చక్కా చెప్పి ఫోజులిచ్చి నిలబడ్డారు. నేనూ సిద్ధమే, అల సిద్ధమే, మా వాళ్ళూ సిద్ధమే, ఇక క్లిక్ మనిపించటమే తరువాయి అన్న క్షణాన చట్టుకున్న ఓ మోస్తారుగా ఉన్న అలలు  రెండు ఇరువైపులనుండీ వచ్చి చూట్టేసాయి. అంత చల్లని నీరు ఒక్కసారిగా అంత ఉదృతంగా తాకేసరికి “వాఆఆవ్” అంటూ నేను అరుస్తూ గెంతులు వేయడం, ఫోజు భంగపడిన మా వాళ్ళు నన్ను తిట్టుకోవాలో, అలలను తిట్టుకోవాలో తికమకపడుతుండగా, వెనుక నుంచి మరో పెద్ద అల. “బీ రెడీ.. బీ రెడీ” అన్న హడావిడి, ఫోజులూ, మళ్ళీ అలలు, మళ్ళీ కేరింతలూ. “రా, రా” అని పిలిస్తే అలలు రావు. “ఇప్పుడు కాదు” అంటే వినవు. అచ్చు ఆలోచనలానే! “ఇది ఎలా చేయటం అబ్బా” అని తల పట్టుకుని కూర్చున్నప్పుడు ఆలోచనలు రావు. ఏ కిశోర్ కుమార్ పాటలో మునిగిపోయినప్పుడో, అన్నీ సర్దేసుకుని నిద్రకు ఉపక్రమిస్తున్న వేళకో చట్టుకున్న మెరుస్తుంది ఐడియా నాకైతే. మీకలా అనిపించిందా?

హమ్మ్.. సముద్రంతో ఆటలూ, పాటలూ అన్నీ అయ్యాక గూటికి చేరాను. నా సముద్రం (అంతర్జాలం)లో ప్రయాణం షరా మామూలుగా కొనసాగుతూ ఉన్న వేళ, “నాకైతే తిలక్ లో కొద్దిగా hemingway లక్షణాలు కనిపిస్తాయి” అన్న అభిప్రాయం విని, కాసేపు గూగిల్లాను. వచ్చిన టన్నులకొద్దీ ఇన్ఫో ని చూసి చట్టుకున్న టాపిక మార్చేశాను. అయినా “పరిచయాలు” ఏర్పడాలీ అన్న సమయానికి ఏర్పడుతూనే ఉంటాయి. తప్పించుకునే మార్గం ఉండదేమో! “The Old man and the Sea” అన్న పుస్తకం మీరు చదివారా? అన్న ప్రశ్నను మర్నాడు జీటాక్ తేలిగ్గా మోసుకొచ్చేసింది. “లేదే.. చూడాలి” అని ఈ సారి గూగిల్లితే నిన్న రాత్రి “ఇప్పుడు కాదులే” అనుకున్న hemingway!  ఈ పుస్తకం ఒక నొవెల్లా అనగానే ఆశ పెరిగి బద్ధకాన్ని పక్కకు తోసేసింది. చిటికేసే లోపు పి.డి.ఎఫ్ ఫార్మాట్ దొరకడం, ఎడమ చేతి వేళ్ళతో చిటికె వేయడానికి ఓ పది సార్లు ప్రయత్నించే లోపు ప్రింట్ ఔట్లు రావడం, ఈ వీకెండ్ సముద్రంతో నా డేట్ ని మళ్ళీ ఫిక్స్ చేశాయి. ఈ సారి హైద్ వేదిక. 🙂

మొదలెట్టాను చదవటం, పుస్తకం పేరులో ఉన్న “ఓల్డ్ మాన్” 80 రోజుల నుండీ ఒక్క చేపను కూడా పట్టలేకపోయి, నీరసించి ఉన్న జాలరి. నిరాశ, అదృష్టలేమిని పక్కకు తోసి మళ్ళీ సముద్రంలో వేటకు పోతాడు. అతను చేపలు పట్టడం నేర్పిన శిష్యుడు తోడు రాకపోవటంతో ఒంటరిగా బయలుదేరుతాడు. పడవలో ప్రయాణం మొదలెట్టాక, కథంతా ఆ ముసలతనూ, సముద్రమూ మాత్రమే పాత్రలు. సముద్రాన్ని మచ్చిక చేసుకుంటూ ఓపిగ్గా చేప పడుతుందేమో అని వేచి చూస్తూ ఉంటాడు. కాళ్ళూ చేతులూ సహకరించకపోయనా, తనతో పాటు మరో వ్యక్తి సాయం లేకపోయినా తదేక దీక్షతో తన పని చేసుకుంటాడు. శారీరిక శ్రమను, మానసిక ఆందోళనను పట్టించుకోకుండా పడ్డ శ్రమకు తగ్గ ఫలితంగా అతని ఒక చేప పడుతుంది. అది మామూలు చేప కాదు, చాలా బరువుగా, పెద్దగా అందంగా ఉండే చేప. తన గాలానికి చిక్కిన చేపను చంపగలిగాడా? ఒక్కడే ఒడ్డుకి తీసుకురాగలిగాడా? అమ్ముకుని అన్ని రోజుల దరిద్రాన్ని పోగొట్టుకున్నాడా? ఇన్ని రోజులుగా దోబూచులాడిన “లక్” ఇప్పుడైనా అతనికి సాయం చేసిందా?  అన్నదే తక్కిన కథ! రెండు ముక్కల్లో కథ మొత్తం చెప్పేయచ్చు, కానీ చదివితేనే బాగుంటుంది. 🙂

కథ చదువుతూ కొన్ని సార్లు కునిపాట్లు పడ్డాను. అది నాకు విపరీతంగా నిద్ర వస్తుందా? లేక రచన కొంచెం డల్ గా ఉందా? చెప్పాలంటే నేనింకోసారి చదవాల్సిందే! మరీ ఊపిరి బిగపెట్టి చదివించేలా లేదనే అనిపించింది. కానీ ఎప్పటిలాగే రచనలో ఎలా చెప్పారు కన్నా, ఏం చెప్పారు అన్నదే నాకు ముఖ్యం కనుక ఈ కథ నాకు బాగా నచ్చింది. ఈ రచనలో సముద్రాన్ని  “as feminine and as something that gave or withheld great favours, and if she did wild or wicked things it was because she could not help them” వర్ణించడం కొత్తగా అనిపించింది. నేనెప్పుడూ సముద్రాన్ని పుఃలింగంలోనే చెప్తారనుకున్నాను. ఈ కథనుండి నేర్చుకోవాల్సిన నీతి ఏమనగా “నీ ప్రయత్నం నువ్వు చేస్తూనే ఉండు. ఏమి / ఎవరు కలసి వచ్చినా రాకపోయినా!” ఎంత ప్రయత్నించినా ఒక్కోసారి మనకి కావాల్సిన ఫలితాలు రావెందుకో? అయినా ప్రయత్నించడం మాత్రమే మానకూడదు. ఇందులో ఒక చోట ముసలతను అనుకుంటాడు “అదృష్టం ఎప్పుడు వస్తుందో ఎవరికి తెలుసు. కానీ అది వచ్చేటప్పకి మనం పూర్తిగా సిద్ధమై ఉండాలి. మన ప్రయత్నంలో ఎక్కడా లోపం ఉండకూడదు” అని. Jonathan Livingston Seagul తర్వాత చాన్నాళ్ళకి ఒక మంచి కథ చదివాను అనిపించింది.

ఇది చదవడానికి సిద్దమవుతుండగా తారసపడిన వ్యక్తిని “మీరు చదివారా?” అని అడిగాను. “ఇది చదవలేదు కానీ  Iceberg Theory ఈ రచయితదే. తెలుసునా?” అని ప్రతిగా నన్ను అడిగారు. నాకు వారు వివరణ ఇచ్చిన దాని బట్టి, వికీలో చదివి కాసేపు ఆలోచించిన దాని బట్టి కొంచెం కొంచెం అర్ధమవుతూ ఉంది. నేరుగా చెప్పకపోయినా పాఠకుడుకి ఆ విషయం తెలిసేలా రాయడం.. హమ్మ్! ఇంటెరెస్టింగ్. వీలైనంత త్వ్రరగా అలాంటి రచనలు చదవాల్సిందే!

ఒక అల వచ్చి తీరం తాకగానే నెమ్మదిగా నిష్క్రమించి మరో అలకి దారి ఇస్తుంది. అలానే ఒక ఆలోచన మరో ఆలోచనకి దారిచ్చి మరుగున పడుతుంది. ఒక లింక్, ఇంకో లింక్ కి దారి చూపిస్తుంది. సో.. ఏ విధంగా చూసుకున్నా ఈ ఆదివారం సాయత్రం నేను సముద్రంతో హాయిగా గడిపేశాను. ఇంతకీ ఈ పుస్తకాన్ని మీరు చదివారా??