ట్రాఫిక్ జాం

మళ్ళీ ట్రాఫిక్ జాం! యుద్ధంలో అయితే భీరువో, వీరుడో, విజేతో ఎవరో ఒకరిగా మిగలచ్చు. చదరంగంలోనైనా, సరిహద్దుపైనైనా సిపాయికి వెనుకడుగుండదట. ట్రాఫిక్ లోనూ అంతే. కాకపోతే వారికి ముందుకెళ్ళే వెసలుబాటుంటుంది —  చంపడానికో, చనిపోవడానికో! ఇక్కడలా కుదరదు, ఒక్కటే సాధ్యమిక్కడ – ఇర్రుక్కోవటం! ముందో బెంజు కారూ, దాని పక్కనో డొక్కు వానూ. బైక్ మీద యువ జంట, పొగలు కక్కుతున్న ఆటో , పక్కనే ఉన్న కిక్కిరిసిన బస్సు ఒక మిని గ్లోబు. కారద్దంలో కనిపించే వాహనాలు వెంటాడే గతంలా. ఇంతలో ఏ సైకిలోడో, ఆంబీషియస్ బైకోడో మన చేతగానితనాన్ని మరీ ఎత్తి చూపిస్తుంటాడు. పాములా సరసర పాకెళ్ళిపోగలనే వాడి ఫోజు ఏ కారు అద్దానికో, డివైడరుకో ఘాట్టిగా తగిలి ముక్కలవ్వాలని మనసారా శపించనూలేము. దాని మూలాన చిన్న సైజు యుద్ధం మొదలైతే అపరాధ భావంతో దూకేయడానికి కదల్లేం. చచ్చినా కదల్లేం!! “ట్రాఫిక్ లో ఉన్న మీ కోసం ఈ పాటంటూ” ఎఫ్.ఎం వొలకబోసేది, “వస్తా, లేస్తా, రాస్తా, చస్తా” లాంటి పదాలని తిప్పి తిప్పి రాసిన అసలు సిసలు తెలుగు పాట. భరించాలి — అందర్నీ! అన్నింటినీ!!  చేతులకి స్టీరింగ్ తో ఆటలాడేంత నేర్పుంటుంది, కాళ్ళకి క్లచ్, బ్రేక్, ఆక్సిలరేటర్ మీద గుత్తాధిపత్యం ఉంటుంది. ఉండీ.. ఏం లాభం?

కదల్లేక అసహనం, కదలలేని అసహాయత, కదల్లేనే అని నిరాశ, కదల్లేకపోతున్నందుకు కోపం! గాలిలా పొగ, కీకీ మనే కాకిగోల హార్నల్లు, గలాటాలు, పాటల హోరూ, చమటా, ఉక్కా తల బద్దలయ్యిపోతుంది నాకు. మెదడులోని నరాలను సూదులతో గుచ్చుతున్నట్టంటూ వర్ణించలేని బాధ! ఆకాశానికి మొత్తం ఎర్రరంగు పులమలేక నీరసించి సూర్యుడెళ్ళిపోతున్నా, ఈ రెడ్ లైట్ మాత్రం ఎదుట నిలిచి వేధించే “ప్రస్తుతం”లా కళ్ళనీళ్ళు రాకుండా ఏడిపిస్తుంది. అది దారిచ్చిన క్షణాన మాత్రం కదిలే బొమ్మల్లా ఉన్న నా కాళ్ళకీ, చేతులకీ యాంత్రికంగా “కీ” ఇచ్చేసే నా మెదడు, ఇక ఆగాగియైనా ముందుకు పోవాలన్న నిశ్చయాన్ని వాటికి తెలుపుతుంది.   

రోడ్డు మీద సర్రున్న పోతున్నా, జాంలోనే ఉన్నాను. వాహనాలు కాదు నిలిచిపోయ్యింది, నా ఆలోచనల స్రవంతే స్థంభించిపోయింది! ఒక ఆలోచనా, మరో ఆలోచనా, ఇంకేదో ఆలోచనా – ఆతిధ్యమిచ్చినవి కొన్ని, పూర్తి అపరిచుతుల్లా కొన్ని, కొన్నైతే అనామకులుగా నాలోకి చొచ్చి, ఇరుక్కుగా ఉన్నా పర్లేదంటూ ఒకదాని పక్కన ఒకటి ఓర్పుగా నేర్పుగా నడుస్తున్నట్టే నడుస్తూ ఇర్రుక్కుపోయాయి. ఒకదాని మీదకి మరోటి ఎగపాకుతోంది! ఓ “భారీ నిజం” హైడలైట్లు కళ్ళల్లోకి కొట్టడంతో ఓ ఆలోచన అదుపు తప్పి”పోయ్యింది”. “భయం” చేసే రాష్ డ్రైవింగ్ కి ఇంకొన్ని ఆలోచనలు చెల్లా చెదురై కొన్నింటికి అడ్డంగా నిలిచాయి. సైలెంటుగా చీకటినే రాంగ్వేలో వచ్చిన “దిగులు” పొట్టను పెట్టుకున్న ఆలోచనలకి లెక్కలేదు. రావడమే స్వభావమైన కొత్త ఆలోచనలన్నీ అసలేం జరుగుతుందో ఆలోచించలేక బిక్కు బిక్కుమంటూ ఆగిపోయాయి. కదల్లేక, ఆగలేక వాటికి ఊపిరాడక, జీవితం ఒక్కసారి నిలబడిపోయినట్టనిపిస్తుంది! 

“నాన్ సెన్స్! అలా ఎప్పుడూ జరగదు, అవ్వన్నీ అర్థం లేని భ్రమలు, ఊహలు, అపోహలు, భయాలూ.. ఇంకా అలాంటివేవో.. అంతే!” అంటూ నాకు నేనో అర్థంలేని అర్థాన్నిచ్చుకుంటాను. మిగితా ప్రపంచానికేదీ కనిపించదు (కనిపించనివ్వను) కనుక అసలు జాం లేనే లేదు. కానీ దాచే కొద్దీ కనిపెట్టేసే ఒక్క ఆత్మీయం దగ్గర మాత్రం, కరిగి కన్నీరయితే – ఆ మాటల జడిలోనో, స్పర్శ తడిలోనో ఈ జాం క్లియర్ అయ్యిపోతుంది. ఆలోచనలు సరదాగా లాంగ్ డ్రైవ్ కి వెళ్ళచ్చు! కానీ అది సాధ్యం కాదు ఎందుకంటే అక్కడే ఇదే పరిస్థితి ఇంచుమించు!

ఆశలూ, ఆశయాలు, ఆదర్శాలూ, ఆప్యాయతలూ, అనురాగాలు, అనుమానాలు, అభద్రతలూ, అపనమ్మకాలూ, ఆవేశాలు నియంత్రణలో ఉన్నంత వరకే – కాస్త అటు ఇటు అయినా ట్రాఫిక్ జాం!