అక్షరానుభవాలు!

అక్షరాలతో తొలి పరిచయం గోడ వేలాడదీసిన కాలెండర్లో తెలిసున్న వాటి పక్కనే అర్థంలేని అకారాలుగా! అక్షరమేంటో గుర్తుపట్టమన్న ప్రతీసారి పోల్చలేక, పోల్చీ చెప్పలేక తడబాటు! నల్లని పలక మీద తెల్లని బలపంతో అమ్మ గుప్పిట్లో దాగిపోయిన నా వేళ్ళు నెలపొడుపులా ఉన్న అక్షరాల్ని కాస్త నిండు పున్నమిగా చేసేయటం నా ప్రస్థానంలో మరో అడుగు. తప్పుగా రాసేసి అమ్మ తిడుతుందనే భయంతో ఎంగిలి పెట్టి వాటి తుడిపేయ్యడం. “పలక సరస్వతీ దేవి, అలా చెయ్యద్దని చెప్పానా?” అంటూ అమ్మ వేసే చిన్ని దెబ్బ! రాత్రి అయినా అలక తీరని నన్ను బొజ్జునే ముందు బుజ్జగించటానికి అచ్చమైన నల్లటి ఆకాశం మీద నక్షత్రాలను చూపిస్తూ అమ్మ చెప్పే కథలో అతిధి పాత్రలో అక్షరాలు రావాల్సిందే; “ఆఆఆ.. చుక్కనీ……ఈఈఈ చుక్కన్నీ ఇలా కలిపితే “అ” కదమ్మా!” అంటూ! సాన్నిహిత్యం ఎందాక వచ్చిందంటే పలకను తిరగేసి, కళ్ళు మూసేసుకుని చింతగింజలూ, చిన్ని రాళ్ళూ, గవ్వలూ, పల్లీలు అన్నీ అక్షరాలుగా మారిపోయాయి. అక్షరాలుగా పేర్చాక వాటి చుట్టూ ఎంత కాపలా కాసినా ఎప్పుడో చిట్టుక్కున చెరిగిపోతాయి. అక్షరాలు ఎందుకో ఊరికే చెరిగిపోతాయి మరి!

“బేబీ.. టెల్ మీ అ, బి, సి..” అని అడిగిందే తడువుగా ఏకరవు పెట్టి మరీ బళ్ళో చేరాను. అమ్మ నేర్పిన అక్షరాలే కొత్తగా పేద్ద పలక మీద టీచరు రాస్తుంటే చిన్ని పుస్తకంపై నేను రాసుకోవాలి. పెన్సిల్ తో రాస్తూ ఎంగలి కూడా అవసరం లేకుండా వత్తిడితో మాయమయ్యే అక్షరాలు, పోతూ పోతూ చేతికంటుకుపోతాయి. పేజీలు తిరగేసట్టప్పుడు మళ్ళీ పేజీల్లో దాక్కుండిపోతాయి. కానీ “నీట్”, “గుడ్” రావాలంటే ఇవేమీ చేయకూడదు కదా! ఒక్కో అక్షరం నుండి అక్షరం అక్షరం కూడుకుని చదువుకుంటూ అక్షరాల్లో మునిగి తేలి అక్షరాల్తో విడదీయరాని బంధం ఎప్పుడు ఏర్పడిందో! తెలుసున్న అక్షరాలే అయినా, రోజూ రాస్తున్నవే అయినా పెన్నులో ఇప్పుడు కొత్తగా ఉన్నాయి. నాన్న రాసే పెన్నులాంటిదే కావాలి.. ఇప్పుడు నాన్నా నేనూ ఒక్కటే మరి! బాల్ పెన్నుతో అక్షరాలు పొమ్మన్నా పోవు. బతిమిలాడుకున్నా పోవు.. జీవితంలో తప్పుల్లా అక్కడే ఉండి వెక్కిరిస్తాయి. కొన్ని చెరిపేయాలనుకున్నా చెరగవు అంతే!

ఆడపిల్ల అందం చీరలోనే అట- అమ్మ చెవిలో ఇల్లు కట్టి మరీ పోరుతుంది. అదేమో గానీ అక్షరాల అందం అంటే:  తెల్లని కాగితంపై నీలపు సిరా మనసునుండి కలంలోకి జాలువారి అక్షరాలుగా తెల్లని ఆకాశంలో నీలి నక్షత్రాలు. కామిలిన్ వాడి గొప్పో ఏమో తెలీదు కానీ మనసులో ఆలోచనలూ, కాగితం పై చేయీ, కలంలోంచి సీరా అలా సమాంతరంగా వెళ్తూ వెళ్తూ ఏదో క్షణాన సంగమించిన వేళ అరవిరిసిన చిర్నవ్వో – కరిగిన కన్నీరో ఎంత అనుభవం! జీవితపు కొలనులో కురిసిన అనుభూతల వర్షమే కదా.. ఈ అక్షర స్వాతి ముత్యాలు. అయితే ఆత్మీయ స్పర్శ లేకపోతే మనసైన అక్షరం – మనసును లాలించగలిగేవి ఈ రెండే! మార్కుల కోసమే మొదలయ్యినా విడదీయలేని ఈ అక్షరాలని నా స్నేహాలన్నింటికీ మూలం చేసేసి ఎన్నేసి ఉత్తరాలు? ఎన్నేసి రాయబారాలు? నాకోసమే ఎన్నెన్ని మైళ్ళు పోయిరాలేదు, కాగితాన్ని చుట్టుకుని! తడిచిపోయి- మాసిపోయి-పల్చనైపోయి-ముక్కువాసన కొట్టీ అయినా ఇప్పటికీ అలానే ఉండిపోలేదూ?

ఎలా అయినా అక్షరాలు మాయమయ్యిపోతూనే ఉంటాయనుకుంటుండగా కంప్యూటర్ వచ్చింది. అంజర్జాలంలో మొదట తెలుగు చూసిన వేళ – ఆనంద హేళ! ఇంకేం డిజిటల్ అక్షరాలు ఎప్పటికీ దాచేసుకోవచ్చు- ఎక్కడికీ పోవనుకుంటూ మర్చిపోయిన పాత ఫ్రెండుకి కొత్త పేరిచ్చి ఇక్కడ ఇలా! ఇప్పుడూ పోతాయి – ఒక క్రాష్, ఒక బ్రేక్ డౌన్ అంతా మళ్ళీ మాయం. అక్షరాలెప్పుడూ చెరిగిపోతాయెందుకు? అక్షరాలు అక్షయం కా(లే)వా? ఏమో.. దానికి నా దగ్గర సమాధానం లేదు కానీ అక్షరాలు తెచ్చే అనుభూతులు మాత్రం ఎప్పటికీ అక్షయమే! కేవలం అక్షరపునాది పైన ఎన్నెన్ని అనుబంధాల సౌధాలు నిలబడ్డాయో! అక్షరాల వెనుక మనస్సుని ఎన్నెని హృదయాలు చదువుతాయో! అక్షరాలతో నా స్నేహం ఇంకెన్ని కొంత పుంతలు తొక్కుతుందో.. కాలమే చెప్పాలి. అందాకా అక్షరాలు మీద ఆప్యాయత ఇలా వచ్చీ రానీ అక్షరాల్తో ప్రకటించుకోవడమే నేను చేయగలిగింది. ఇంకొన్ని అక్షరాలు అక్కరికి వస్తే బాగుణ్ణు కదూ!!