నిరంతర మాటల స్రవంతి..

నీ ఊహలు ఎంతదాకా వెళతాయి?నీ ఊసులు ఇంతమంది గుండెలను ఎలా తడతాయి?అంత బాగా ఎలా రాయగలుగుతావు?

LikeLike

బాగుందండి…
నాకు ఆ షో మస్ట్ గో ఆన్ అంటే.. సూర్య సన్నాఫ్ క్రిష్ణన్ లో డైలాగ్ గుర్తొచ్చింది..లైఫ్ మస్ట్ గో ఆన్ అని…
ఫీల్ బాగుంది కాని ఎక్కడో అసంపూర్ణ భావన ఉన్నట్టుంది..!

hmm i think this is the thing that seems in a Balachandar movie… (title justification..!!)

ఆ పదాలు భలే వాడారు..ఎస్.ఎఫ్ఎం..కదా…హహ 🙂

LikeLike

Nice one.

LikeLike

బాగుంది. కానీ ఈ శైలి కొంచెం క్లిష్టమైనది. కాబట్టి అక్కడక్కడా పఠనాప్రవాహం తెగుతోంది.

ఏంచెయ్యాలో తెలీదుగానీ, శైలిని కొంచెం సరళతరం చెయ్యాలనిమాత్రం అనిపిస్తోంది నాకు.

LikeLike

Yes, the show must go on and on… just because the ocean’s rumble is beautiful doesn’t mean it does not hide a valcano… bayata kinipinchey antha prasaantham gaa manasu vunda galigithey – daanantha adrustam verey untundaa? oka R.J katha tho chaalaa adbhutamaina nijaanni cheppavu. Loved it… 🙂

LikeLike

Very realistic!

LikeLike

yeah.. నిజమే…
అయితే ఎక్కడో ఏదో మిస్స్ అయినట్లనిపించింది..

LikeLike

తెరిసా గారు,

“పబ్లిష్ చేయనవసరం లేదం”టూ మొదలెట్టిన కమ్మెంట్‍ని నేనూ లైట్ తీసుకున్నాను ముందు. ఇప్పుడు దానికి జవాబివ్వడానికి కారణం మీకే తెలుస్తుంది.

ఆగస్టు చివరాఖరులో అనుకుంటా, నాకు వంట్లో బాలేక ఆఫీసుకి వెళ్ళలేదు. కొద్ది సేపటికే కొలీగ్ ఫోన్ చేసింది. “హలో” అని అన్నానంతే.. “oh. are you not feeling well? Take rest..would call you sometime later” అంటూ ఫోన్ పెట్టేసింది. మర్నాడు తనని చూడగానే నా మొదటి ప్రశ్న.. “నాకు బాలేదని నీకెలా తెల్సింది?” అని. నా గొంతులో తేడా ఇట్టే కనిపెట్టేయచ్చని అమె దృడాభిప్రాయం. ఇది జరిగిన ఓ నాలుగు రోజులకే, మా ఆఫీసులో ఏదో ప్రోగ్రాంకి ఇద్దరు ఆర్.జెలు వచ్చారు. రోజూ వినే గొంతులు వారివి. For a moment, I flirted with the thought, what if I’m RJ and the next moment, I knew I would be terrible failure at it. That allowed me to spare a thought on what it takes to be RJ or any job that requires interaction with people. ఓ సారి లంచ్ కి ఓ పేద్ద హోటెల్‍కి వెళ్తే, మనల్ని చాలా సేపు వేయిట్ చేయించారు, ఐదు నిమిషాల్లో టేబెల్ ఇస్తామని చెప్పి. ఆకలి మీదున్న మా మీద కోపం కూర్చీ వేసుకుని కూర్చుంది. అయినా మాతో మాట్లాడే అమ్మాయి అంతే ఓపిగ్గా సమాధానాలిస్తుంది. అంత కోపం, ఆకలీలోనూ ఆ పిల్లను చూస్తూనే ఉన్నాను. ఈ ఆలోచనలే ఈ టపాకి ప్రేరణ.

ఇక మీ అసలు ప్రశ్న.. దీనికి డిస్‍క్లేమర్ అవసరమా? Yes, is my answer..
1) ఎవరూ వచ్చి ఒక ఆర్.జె కి ఇలా జరిగింది అని చెప్పలేదు నాతో! అందుకే ఇది పూర్తిగా ఊహాత్మకం.
2) ఎస్ ఎఫ్.ఎం ని తలపించేట్టు రాసినప్పుడు ఒక డిస్‍క్లేమర్ ఉంటే సేఫ్ సైడ్ అనుకున్నాను. Blogs are getting attention from every corner, may be I should start learning how to claim and disclaim my attempts.

ఇక “పంచుకున్న ఆనందానికి” డిస్‍క్లేమర్ ఆలోచనే రాలేదు.. కారణం, అందులో ఏ specifics లేవు కాబట్టి. ఎవరూ అది “నేనూ” అని క్లేం చేసుకోలేరు కాబట్టి. చేసుకున్నా నవ్వి ఊరుకుంటాను కాబట్టి.

ఇక ఇంత భారతం ఎందుకు రాశానూ అంటే.. I had fun tracking back thoughts of 3 months old. Amazed by myself. నా రాతల్లో, నా భాషలో, నా భావ వ్యక్తీకరణలో ineffiencies ఉన్నాయి, ఉంటాయి కూడా! కానీ రాసే ప్రతీ పోస్ట్ వెనుకా ఆలోచన లేకుండా ఉండదు. This blog is more an experiments with my thoughts than with my writing skills. Had I been serious about improving writing ability, this particular idea should have been a full fledged story. అప్పుడు.. “ఏదో మిస్స్ అయ్యినట్టుందే” అని అనిపించదు ఎవ్వరికీ..

Yours is truly one of those comments, which seeks my attention devotedly. A chance to ponder back on how something shaped up. I truly loved it and thank you for triggering it. Thought my blog is the best place to share how it happens! THANK YOU!

Yours sincerely,
Purnima

LikeLike

మహేష్: ఎఫ్.ఎం అలవాటు లేకపోతే..it’s difficult to relate to it. అదే ప్రాబ్లెం అనుకుంటా.

జ్యోతి, mahi: కదా? That amazes me.

కిశోర్: సీక్వెల్‍కి నేనెందుకూ.. ఆ షో అయ్యేసరికి ఆ అబ్బాయి బయట వేయిట్ చేస్తున్నట్టు, ఇద్దరూ కలిసి అర్థరాత్రి ఐస్‍క్రీం తిన్నట్టూ.. మీ ఇష్టం.. 😉

మేధ: మిస్స్ అవ్వడానికి కారణం నా expressions లో లోపం.

శేఖర్: Where did that come from? నాదే అంతంత మాత్రం తెలుగండీ బాబూ! టపాలకైతే చచ్చినట్టు తెలుగు పదాలు ఆలోచిస్తానంతే! అవీ
అరకొర పదాలు, భావాలకి సరితూగనివి.
ఇలాంటివి మరి కొన్ని? నేనేం చెప్పలేను.. ఏది రాయాలనిపిస్తే అదే! థాంక్స్!

LikeLike

‘ఊహలన్నీ ఊసులై’ Apt title for your blog. Nice thoughts…Keep coming!

LikeLike

Interesting take.
I too am fascinated by voices. In the middle of all the turmoil in the world, it feels so reassuring to hear it from the sober voice of Robert Siegel of NPR.
On the other hand is the “grace under fire” attitude needed for some jobs, esply those in customer service positions. I am repeatedly amazed by the composure displayed by gate agents of airlines.
On the whole, good show, Purnima.

LikeLike

కాల శిధిలాల మధ్య ఒక విషాద స్వరం
గూడుకట్టుకొని ఉంది.
నేను నిన్ను ప్రేమిస్తున్నానంటూ – అది
రాత్రివేళల పాడుతూంటుంది.
టాగోర్ స్ట్రే బర్డ్స్

మీ పోస్టు చదివిన తరువాత ఈ పద్యం గుర్తుకు వచ్చింది ఎందుకో మరి.

LikeLike

కధలో మంచి ఫీల్ ఉంది .

LikeLike