బొమ్మరిల్లు – నా సోది!

బొమ్మరిల్లు సినిమాకి ప్రత్యేకమైన స్థానం ఉంది నా దృష్టిలో. ఈ సినిమాకి నేను నా స్నేహితులతో వెళ్ళాను. అది పేద్ద విషయం కాదు మామూలుగా అయితే! కానీ ఈ స్నేహితులు నాకు చాలా ప్రత్యేకం. “గానం పుట్టుక గాత్రం చూడాలా?” అన్నట్టు స్నేహం పుట్టకకు మనం గుడ్డి సాక్షులం అనుకుంటాను. కలిసి పంచుకునే క్షణాల్లో ఎప్పుడో చట్టుకున్న పుట్టేస్తుంది. అలా పుట్టిందని కొన్నాళ్లకి మనకే ఎరుకలోకొచ్చి, అప్పటి నుండి దాన్ని పెంచి పోషించే కార్యక్రమం పెట్టుకుంటాం – అప్పుడప్పుడూ ఫోన్ కాల్స్, క్షేమ సమాచారాలు, గ్రీటింగ్ కార్డ్స్ ఇలాంటివేవో. ఈ పోషించే కార్యాలు క్రమంలో కొనసాగుతూ ఉండాలంటే అటు-ఇటు రాకపోకలుండాలి. ఆ రాకపోకలకి చార్జీలు పెట్టుకునేది, ఇంతకు ముందే కలిసి పంచుకున్న సమయం. ఆ సమయంలోని గాఢత, అనుబంధం. కొన్ని సార్లు ఏమవుతుందంటే, ఓ రైల్వే భోగీలో ప్రయాణిస్తున్నప్పుడు మాటా మాటా కలిసి మనసూ మనసూ వికసించి, ఆత్మీయ సంభాషణకి బీజం పడుతుంది. ఎవరి స్టేషన్ దగ్గర వాళ్ళు దిగిపోతారు. అప్పడా సంభాషణ ఒక మధుర జ్ఞాపకంగా మిగిలిపోడానికి గుండెలో ఒక పత్యేక స్థానంలో నిలిచిపోతుంది. ఏదో ఒక క్షణాన జరిగిన కకాళతీయం కాదు మన పరిచయం, అది ఓ జీవితానికి సరిపడా స్నేహం అని మాకు మేం ఇచ్చుకున్న “గిఫ్ట్” బొమ్మరిల్లు!

ఇంతకీ ఇవ్వాళ బొమ్మరిల్లు చూశాను – మళ్ళీ! మొన్నా మధ్య ఓ స్నేహితురాలితో మాటల మధ్యలో నాకు హాసిని నచ్చదు అన్నాను. ఇర్రుక్కుపోయాక బయటకు రావాలి కాబట్టి నా శాయశక్తులా ప్రయత్నించి బయటపడ్డాను. ఇవ్వాళ సినిమా చూస్తుంటే ఆ సంభాషణ గుర్తొచ్చి ఆలోచనలు ఎటు వైపే పోయాయి.

నాకు ఈ సినిమాలో హాసిని నచ్చదు. నచ్చకపోగా విసిగొస్తుంది. తన అమాయకత్వాన్ని కూడా ఆడంబరంగా చూపించాడనిపించింది. నవ్వుతూ – తుళ్ళుతూ అమ్మాయిలుండచ్చు, అదే సమయం there should be a sense of the world around too. “నేను ఇంట్లో ఒకలా – బయట ఒకలా నటించలేను” అంటుంది. బస్స్ లో ఎవడో కాలు తొక్కి, వెంటనే సారీ అని ఆత్రుతగా మన కోసం బాధ పడితే, “పర్లేదండీ.. నొప్పి లేదు” అని అంటాం నొప్పి వస్తున్నా. దీన్ని వాడిని చీట్ చేయడమో, మనం చీట్ చేసుకోడమో కాదు. పొరపాటున జరిగిన పరిణామంలో ఓ మనిషిని ముద్దాయిగా నిర్ణయించడం దండగ కాబట్టి. మనమెప్పుడూ మనమే! కానీ అవతలి వాళ్ళతో ఉన్నప్పుడు కొన్ని fine tunings తప్పవు. నేను చాలా సరదా అమ్మాయినంటూ నా స్కూల్ ప్రిన్సిపల్ భుజం మీద చేయి వేసి మాట్లాడలేను కదా! నాకు కొత్తా-పాతా లేదంటూ దారీ పోయిన వాడిని అప్పు అడగలేను కదా! ఓ అమ్మాయిని epitome of happiness గా చిత్రీకరించడానికి ఆమె చేత ఏదైనా చేయ్యించడేమేనా? చివర్లో తనకేం కావాలో ఖచ్చితంగా చెప్పగలిగే హాసిని అంటే నాకు కొంచెం గౌరవం. మనసుని, మనసులోని అలజడిని స్పష్టంగా వ్యక్తికీరించగలిగే ఏ వ్యక్తికైనా ఇచ్చే గౌరవం. లేకపోతే ఏ అతిధిలో ఏ పూరీలానో, హాసిని కూడా రిజిస్టర్ అయ్యుండేది కాదు.

ఇక సిద్ధూ! సినిమాలోని కారెక్టర్లని ప్రేక్షకులు ఏమైనా చేసుకోవచ్చు అంటే, ఈ అబ్బికి ఆపకుండా అరగంట లెక్చరర్ ఇస్తాను. వీడితో నాకొచ్చే ప్రధాన సమస్య – “హాసిని నా పక్కన ఉంటే లైఫ్ అంతా హాపీ”, “ప్రేమిస్తున్నాను కదా నిన్ను, ఇంకేంటి? ఆలోచించటం లేదంట… ” అనే ప్రతీ సారి, లాగి నాలుగు చివాట్లు పెట్టాలనిపిస్తుంది. మనం సంతోషంగా ఉండటం కోసం మరో వ్యక్తి అవసరమేమిటో? సంతోషానికి ఒక source ఉంటుందా? అక్కడి నుండి ఎప్పుడూ ఓ ప్రవాహం అలా పొంగుతూ మనలో ప్రవేశించడానికి? ఓ మనిషిని మన source of happinessగా నిర్ణయించేసుకుని, దానికి “ప్రేమ”ను ఎరగా వేసేసి, ఆ మనిషి నుండి ఏ మాత్రం ఆ ఉదృతి తగ్గినా ఉరి తీసేసంత కోపంతో ఊగిపోతూ – NONSENSE! అసలా సుబ్బలక్ష్మి వచ్చి, “నీతోనే నా సంతోషం” అని “ప్రేమ”గా అంటే వీడేం చేసేవాడో! అవతలి మనిషిని పూర్తిగా స్వీకరించనిదే ప్రేమని ఎలా నిర్ణయానికొచ్చేస్తారో!?

ఓ మనిషి స్నేహం, సాన్నిహిత్యంలో మన మీద ఎంతో కొంత ప్రభావం చూపుతూ ఉంటాయి. ఆ ప్రభావం కాలక్రమంలో ఎంత గాఢంగా మనలో ప్రస్ఫుటమవుతాయన్నదే ఆ స్నేహానికి / ఆ సాన్నిహిత్యాకి అసలైన నిదర్శనం. హాసిని, సిద్ధూ పెళ్ళి చేసుకోవడం సరే! అన్నీ కుదరాయి కనుక, మనకి పెళ్ళి క్లైమాక్స్ అవ్వాలి కనుక! ప్రకాష్ రాజ్ ని సెమీ-విలన్ గా క్రియేట్ చేసేసి ఆ సమస్య తీరిపోవడంతో సినిమా సుఖాంతం అనిపిస్తాడు. కానీ వీళ్ళు నిజ జీవితాల కారెక్టర్లైతే – సిద్ధూ హాసినితో నిజంగా “హాపీ”గా ఉండగలడా అన్నది సందేహమే! ఏదో ఒక కార్పొరేట్ పార్టీలో హాసిని ఎవరి తలనో గుద్దుతానంటే? కొత్తగా ఏర్పడ్డ స్నేహితుల మధ్య “బిహేవ్” చెయ్యమని బెదిరిస్తే? హమ్మ్.. సినిమా కదా! “ది ఎండ్” అన్నాక ఆలోచించకూడదు. అదే జీవితమైతే.. ఐతే?! జీవితంలో అసలెప్పుడూ ఆలోచించకూడదు.. go along the tide! అయినా Thanks Heaven that Love is Blind, for ignorance is truly bliss!

(The unusual rant in my blog! Did I finally pick the art of blogging? :P)