ప్రేమించటం కష్టం!

ప్రేమించటం కష్టం!

ముడతలు పడిపోయి, ఊసురోమంటూ ఉన్న నిర్జీవమైన ఊదని బుడగను తీసుకొని దానికి ఊపిరిపోయటంతో ప్రారంభమవుతుంది కథంతా! కొన్ని సందర్భాల్లో మనకే అంత ఊపిరిచ్చే ఓపిక ఉండదు. కళ్ళముందు అది ఆకారం దాల్చుతుందే కానీ అట్టే ఎక్కువ కాలం నిలువదు. బుగ్గలు నొప్పెట్టి, ఊపిరి తిత్తులు సహకరించక మనమే వదిలేస్తాం.  ఇంకొన్ని సార్లు మనం ఊపిరినిస్తున్న కొద్దీ బుడగ పెద్దవుతూ సంతృప్తి కలిగిస్తూనే ఉన్నా, మనం కాస్త ఊపిరి తీసుకునేలోపు మళ్ళీ నీరసపడిపోతుంది. మళ్ళీ గాలిపోస్తాం. మళ్ళీ ప్రాణం వచ్చినట్టుంటుంది. మనం ఊపిరి పీల్చుకుంటాం. అది మళ్ళీ ఊసురోమనడం మొదలవుతుంది. “ఎందుకిలా?” అన్న అలోచన రాదు. వచ్చే లోపు చాలా ఆలశ్యం జరిగిపోవచ్చు. ఆ బుడగకి చిల్లు పడిందని గ్రహించేలోపు మన మనసుకి తూట్లు పడ్డం ఖాయం. బహుశా ఎప్పుడో ఈ మనసులానే దానికి కూడా తూట్లు పడుండచ్చు. ఏమో?

ప్రేమించటం చాలా కష్టం!

అన్నీ కలిసొచ్చి బుడగా మంచిది దొరికి, మనమూ దానికి ఊపిరినిచ్చి ఓ అందమైన ఆకారాన్నిచ్చి ముడి వేసుకుని, పట్టుకునే వీలుగా తాడు కూడా సమకూర్చుకున్నాం అనుకోండి. మన కళ్ళ ముందే గాల్లో తేలుతూ మనల్నీ తేలియాడిస్తుంది. నేలజారక మబ్బు చాటు దాగున్న చినుకుల్ని అనుమతైనా అడగకుండా సూర్యకిరణాలు తాకినప్పుడు ఆవిష్కరింపబడే ఇంద్రధనస్సంత అద్భుతంగా ఉంటుందది. సాధారణంగా సినిమాల్లో “ది ఎండ్” వచ్చేది ఇక్కడే! అందుకే ప్రేమ అంటే మత్తుగా, గమ్మత్తుగా, మగతగా ఉంటుందనుకుంటుంటాం.

అనుకోడాలతో జీవితాలు అయ్యిపోవు కదా! అప్పుడే మొదలవుతుంది తిరకాసు. హృదయాంతరాళ్ళల్లో దాచుకున్నదంతా ఆయువుగా పోసేశాక ఒక ఉనికిని సంతరించుకొని, అది మన గుప్పేట్లో సజీవంగా ఉన్నదాన్ని చూస్తుంటే ముద్దొచ్చేస్తూ ఉంటుంది. మనసైనది మనసుకు హత్తుకోవాలనిపిస్తుంది. ప్రేమావేశంలో దాన్ని కాస్త గట్టిగా కౌగిలించుకున్నామా? అంతే సంగతులు. ఊపిరాడక ఉరేసేసుకుంటుంది. దగ్గరకి తీసుకుంటే దూరమవుతుందనే భయంతో, దూరంగానే ఉండనిచ్చామా? “ఉఫ్” అన్నప్పుడు వచ్చే గాలికి కూడా చలిస్తుంది. “పట్టుక్కుని కూర్చున్నానా?” అన్న అనుమానమూ రేకెత్తిస్తుందని వదిలేస్తే దిక్కూ, మోక్కూ లేక చచ్చే దిక్కుమాలిన చావుకి వదిలేసిన పాపం మనకంటుకుంటుంది.

పట్టుకోవాలి, విడిపించుకుని వెళ్ళలేనంతగా!  విడిచిపెట్టాలి, పట్టుకోల్పోనంతగా!

చెప్పానా? ప్రేమించటం చాలా కష్టమని. హమ్మ్..

(ప్రేమించబడ్డం గురించి మరో సారి! )