గతం గతః

పదేళ్ళ కిందట..

“మోసం” అనే పదం అనుభవంలోకి వచ్చింది. “వెన్నుపోటు” అంటే తెలిసొచ్చింది. “నిఘా” పనితీరుని గొల్లవాడి కన్ను వెక్కిరించింది. “అమానుషం” అనేది కళ్ళ ముందు కుళ్ళిన శవాల రూపంలో సాక్షాత్కరించింది. “కడుపుకోత”ను గూర్చి ఎదిగిన కొడుకులను పోగొట్టుకున్న తల్లి చెప్పుకొచ్చింది. “కర్తవ్య నిర్వహణ”ను భర్త భౌతికకాయానికి సెల్యూట్ కొట్టిన భార్య నేర్పింది. “మానవత్వం” అంటే శత్రువుల దహన సంస్కారం కానిచ్చిన తీరు స్పష్టం చేసింది. “రాజకీయం” అంటే ఏమిటో నేతల కల్లబొల్లి మాటలు నిరూపించాయి. శిఖరాలు జయించినా “వినమ్రం”గా ఉండడం సైన్యానికే సాధ్యం అయ్యింది.

“అజాగ్రత్త” వల్ల కలుగు అనర్థాలకు మూల్యం ఎలా చెల్లించుకోవాల్సి వచ్చిందో చరిత్రలో పుటగా నిల్చిపోయింది, “కార్గిల్” అనే పేరుతో!

పది నెలల వరకూ..

టీవీ షోలు, పేపర్లో, సినిమాలూ, సాహిత్యంలోనూ “కార్గిల్” హవా నడిచింది. కథలు, వ్యథలు ఎన్నో షికారు చేశాయి. కొందరు నవ్వుతూనే పోతూ పోతూ దేశాన్ని ఏడిపించారనీ, కొందరు అదరలేదూ, బెదరలేదూ అనీ, కొందరు దేశం సంరక్షణ కోసమే పుడతారనీ, కొందరు మాత్రమే “అసలైన హీరో”లనీ వేన్నోళ్ళ పొగిడారు. ప్రతీ ఒక్కరిలోనూ “భారతీయత” ఒప్పొంగింది. ప్రతీ ఒక్కడూ “దేశభక్తి”ని నిరూపించుకున్నాడు, “హయ్యో.. ఏంత కష్టం” అని అనుకొని అయినా సరే! అవార్డులూ, రివార్డులూ అని ప్రభుత్వం “హంగామా” చేసింది. అవి అందనే లేవని, బాధిత కుటుంబాలు వాపోయాయి.

పది నిముషాల క్రితం..

కార్గిల్ యుద్ధం జరిగి, ఇది పదో ఏడు అనే ఈ-మెయిల్ చదివాక గానీ స్ఫురించలేదు. గతమంతా కళ్ళ ముందు రీళ్ళుగా తిరిగింది. “జో షహీద్ హువె హె, ఉన్‍కీ జర యాద్ కరో కురుబానీ” అంటూ నెమరువేసుకున్నాను. “జర ఆంఖ్ మె బర్ లో పానీ” — కన్నీళ్ళన్నీ వేరొకరు రిజర్వ్ చేసేసుకున్నారట, కుదరవు అన్నాయ్! ఓ భారమైన నిట్టూర్పు విడుస్తూ అనంతమైన ఆలోచనలలో ఈదుతుండగా..

“హే.. ఆర్ యు ఒకె?” అన్న పిలుపు విని పైకి తేలాను.
“ఏమయ్యింది? అదోలా ఉన్నావ్?”
“కార్గిల్ మెయిల్ చూసి, ఏవో ఆలోచనలూ..”
“ఓహ్! అది సరే “లవ్ ఆజ్ కల్” పాటలు సూపర్ అట”
“అవునా.. ఏదీ ఇటు ఇవ్వు..”

పది క్షణాల్లో..

“కార్గిల్” అన్న పదం హృదయాంతరాళంలోకి, తవ్వితే గానీ రానంత లోపలికి! పులుముకున్న నవ్వుల్లోకి నేను!