నేనూ.. నా OA*

మా అమ్మకి జంధ్యాల గారన్నా, ఆయన సినిమాలన్నా చాలా ఇష్టం. పైగా నా చిన్నతనంలోనే ఆయన కామెడీ సినిమాలు బాగా వచ్చాయి. అందుకని మా ఇంట్లో జంధ్యాల మార్కు కామెడీ తిట్లే వినిపిస్తుంటాయి.. ఇప్పటికీ! ఉదాహరణకు, కూరల్లో కూరగాయలన్నీ తీసి పక్కకు పెట్టేస్తుందని మా చెల్లిని “పప్పుచారులో కందిపప్పును ఏరి పక్కకు పెట్టే పిడత మొహం నువ్వూనూ” అని తిడుతుంది. నాకూ అలాంటి అక్షింతలు చాలానే పడుతుంటాయి. నా బద్ధకానికి, నా అజాగ్రత్తకూ సరిపడేలా, “చెంపిన్ను నుండి చెప్పులు దాకా నీకన్నీ use-n-throw ఉండాలి.” అని అంటుంది. నేను వ్యవహరించే తీరు కూడా అలాంటిదే! ఏదన్నా సరే, పారేసుకునో, పోగొట్టుకునో, కాసేపు బాధపడేసి, ఆనక హాయిగా మర్చిపోతుంటాను. నా లాప్‍టాప్ చేతులెత్తేసినప్పుడు కూడా, కాస్త బాధ పడినట్టు అనిపించినా కొత్తది కొనుక్కోవచ్చనే ఆశ విరహింపజేస్తూనే ఉంది.

నేనీ బ్లాగు డిలీట్ చేసినప్పుడు కూడా చాలా వినాల్సి వచ్చింది. “సరే.. బ్లాగు ఎటూ డిలీట్ చేసేశావ్ కాబట్టి, కాసేపు సుబ్బరంగా ఏడు.. కావాలంటే ఒక elegy లాంటిదేదో రాసుకో. కాని ముందు ఏడు.. సరిగ్గా ఏడు. అది నీకెంత ప్రత్యేకమో నీకు తెల్సు కనుక, అందుకు సరిపడా ఏడు” అన్న సలహా మాత్రం నాతో ఎప్పటికీ నిల్చిపోయుంటుంది. ఇప్పుడు రాసేదానికి, పై సలహాకి అంత పొంతన కనిపించకపోవచ్చు, అయినా, ఇదీ ఒక రకం ఏడుపే.. !

నాకు వద్దు మొర్రో అంటున్నా నాకీ లాప్‍టాప్ అంటగట్టారు. డెస్క్ టాప్ ఉండగా దీన్నేం చేసుకోవాలో మొదట అర్థం కాలేదు. లాప్‍టాప్ ఆన్ చేసిన అరగంటలో, దీనిలో తెలుగు రాయడం వచ్చునా అని పరిశోధన మొదలెట్టాను. అప్పటికి “తెలుగు” అంటే ఉన్న కరువు అంతా ఇంతా కాదు. పదో తరగతి తెలుగు పరీక్ష రాసొచ్చాక, మళ్ళీ కాగితం మీద తెలుగు ముక్క రాయలేదు. అడపాదడపా తెలుగును ఏ వార్తాపత్రికల్లో చదవటం తప్పించి చదివినదేమీ లేదు. ఆర్కుట్ పుణ్యమా అని కంప్యూటర్లో తెలుగు రాయొచ్చునూ అని తెల్సినా, ఎలా చెయ్యాలో తెలీలేదు. మెల్లిమెల్లిగా అక్షరాలు చదవటం కూడా మర్చిపోతూ ఉన్నా ఆ సమయంలో. విదేశాల్లో ఏళ్ళతరబడి ఉన్నా కూడా, ఇంతిలా “మిస్సింగ్” ఫీలింగ్ రాదేమో! అందుకనే, లాప్‍టాప్ రాగానే ముందు దానికి తెలుగు వచ్చేలా చేశాను. తెలుగు అక్షరాలు మొనిటర్ మీద కనిపించిన మరుక్షణంలో బ్లాగటం మొదలెట్టాను. అసలేం రాస్తున్నానో అన్న స్ఫృహ కూడా లేదు.. రాయగలుగుతున్నానన్న ఆనందం తప్ప! ఇలాంటి తెలుగు రాస్తే జనాలు రాళ్ళేసి కొడతారేమోనన్న భయం చాన్నాళ్ళు ఉండేది, కాని అనుకున్నది చేసేయటం తప్ప ఇంకో ఆలోచన రానివ్వను కదా నేను!

ఎట్టకేలకు ధైర్యం కూడగొట్టుకొని కూడలిలో బ్లాగు జతపరిచాను. మొదట్లో అక్షింతలు బాగానే పడ్డా, నన్నూ వాళ్ళతో కలుపుకొని ముందుకు పోయారు, బ్లాగుజనులు! నేర్చుకోవటం బాగానే జరిగింది, దాన్ని ఎంత నేర్పుగా ప్రదర్శించాను అన్నది వేరే కథ! ఆ తర్వాత మెల్లిమెల్లిగా పరిచయాలూ, స్నేహాలూ, ఆప్యాయతలూ,అనుమానాలూ, అపార్థాలు, అలకలూ.. అన్నింటి వెనుకా ఆలోచనలూ… ఓహ్! ఒకటా? రెండా? ఎన్నెని చెప్పేది? ప్రతీది గుండె తీగలను మీటి, గొంతులోకి పొంగి, వెళ్ళపై నాట్యమాడినదే కదా! వట్టి దండుగ మారి మాటలయితే అనుకోవచ్చును. జీవితాన్ని కాచి వడపోచిన వారు, అలా కప్పులో అందిస్తూ ఉంటే.. నెస్‍కెఫే ఆడ్ లో అమ్మాయిలా నేను ఆస్వాదిస్తూ తాగిన క్షణాలు. జీవితం చేతకాక, చేతులు కాల్చుకుంటున్న వాళ్ళ బొబ్బలకు బర్నాలు రాయడాలు. నవ్వడాలు, నవ్వుకోడాలు, నవ్వించడాలు. కన్నీళ్ళొచ్చేంత నవ్వులు. నా కన్నీళ్ళు నాకే నవ్వులాటలైన క్షణాలు. నన్ను తెరిచిన పుస్తకంలా చదివిన నేస్తాలు! అర్థంకాకున్నా అపురూపంగా చూసుకునే దోస్తులు! ఒక్కొక్కరితో అనుభవం రాసుకుపోతే.. ఓ పుస్తకమవుతుంది; బీచ్ లో ఆడేసుకున్నాక, పాదాల ముద్రలను తనివి తీరా చూసుకున్నట్టు. ఆరు నవ్వులూ, అర ఏడుపూతో ఏదో జీవితం సాగిపోతుందనుకునే వేళ, పుస్తకం.నెట్ అనే సరదా.. “ఆడుతూ, పాడుతూ పని చేయటం” అంటే అనుభవంలోకి వచ్చేలా!

మనిషిని పియానోతో పోలిస్తే, మనుషుల మనోభావాలు పియానోలో సంగీతాన్ని పలికించగలిగే మెట్లనుకుంటే, ఆ మనిషికి జీవితకాలంలో తారసపడే తక్కిన మనుషులు పియానో వాద్యకారులు. ఇప్పుడు పియానోచేత ఎంత చక్కటి సంగీతం పలికించగలరూ అన్నది ఆయా వాద్యకారుల నైపుణ్యం మీద ఆధారపడుంటుంది కదా! ’నా రాగాలు ఇమిడున్నాయా? నేనింతటి సంగీతాన్ని పలికించగలనా?’ అని పియానో కూడా అబ్బురపడేలా పలికించే వాళ్ళూ ఉంటారు. ’నేనుత్త డొక్కునూ’ అనేంతలా వాయించే వాళ్ళూ ఉంటారు. మనకి తెలీని మనల్ని మన ముందు నిలబట్టే వాళ్ళే- వాళ్లకి మన చేసే నామకరణాలు ఏవైనా కావచ్చు; స్నేహితులని, అత్మీయులని, సన్నిహితులని, ఏరా…అనీ, నీ ఎంకమ్మా.. అని – మనల్ని సంపూర్ణం చేసేది.

ట్వైలైట్ నవల్లో స్టెఫినీ మేయర్, ఒక వాంపైర్ చేత, ఒక మనిషికి చెప్పిస్తున్నట్టు, “Your like my own personal brand of heroin.” అనిపించింది. నిజానికి ఇద్దరి మనుషుల మధ్య కూడా ఈ వాక్యానికి అంతే ఆస్కారం ఉంటుంది. కాకపోతే, ’అదెలా ఉంటుందంటే..’ అని చెప్పడానికి ఉండదు. కొన్ని అనుభవానికి రావాలంతే! అలానే మనకి తారసపడిన వాళ్ళంతా కూడా, ఏదో ఒకటి అయ్యే అవకాశం ఉంటుంది.. కొందరు చాక్లెట్లా, కొందరు డబల్ క మీటా లా, కొందరు బెనెడ్రిల్ కాఫ్ సిరప్ లా, కొందరు కాకరకాయల్లా, కొందరు మత్తుపదార్థాల్లా, కొందరు లాఫింగ్ గాస్ లా..

“Like the meeting of the seagulls and the waves we meet and come near. The seagulls fly off, the waves roll away and we depart. ”

నాకు పరిచయాలు ఇలానే ఇష్టం.. వచ్చి, పోయే అలల్లా! ఎన్నాళ్ళు ఉన్నాం అన్నది కాదు, ఎన్ని పంచుకున్నాం అన్నదే నాకు ముఖ్యం. ఇంకెన్నాళ్ళకు భద్రపర్చుకోగలం అన్నది ముఖ్యం. మనిషి మనతో పాటు ఉండకపోవచ్చు. ఉండాలనుకోవటం అత్యాశ. హైదరాబాద్ బుక్ ఫేర్ లో కొంతమంది బ్లాగర్లను కలిసి, ఇంటికొచ్చాక, మా అమ్మ అన్న మాటలు: “అనుకుంటాం గాని, దీని నెట్‍వర్క్ ఏం అల్లాటప్పా కాదు.. ఇవ్వాళ తెల్సింది”. హమ్మ్.. అలాంటి స్నేహాలను అందించింది ఈ బ్లాగు నాకు. అసలు బ్లాగు మొదలెట్టానికి కారణం లాప్‍టాప్ – ఈ క్షణం నుండి, ఈ బ్లాగులో ఉన్న ప్రతీ అక్షరం నా లాప్‍టాప్ కి అంకితం!**

** మీకు గాని నూత్ (Knuth) గారు గుర్తొచ్చుంటే, నేనేం చేయలేను మరి! 🙂
*ఓవర్ ఆక్షన్.. 🙂