ఘాతకం

పున్నమి నాటి సముద్రంలా ఉంది మెదడు. చెవులు మూసుకునే కొద్దీ పెరుగుతున్న ఘోష. కల్లోలం నుండి పుట్టికొస్తున్న అలలు, తీరాల్ని చేరలేక,  కొండరాయిని ఢీ కొట్టుకొట్టినట్టు పుర్రెకేసి కొట్టుకోడవంతో తల్లోని ప్రతి నరం తీవ్ర వత్తిడికి లోనయ్యింది.  సూది మొన తో ఛాతిని తవ్వుతున్నట్టు అనిపిస్తోంది. మెడనరాల్ని పట్టిలాగినట్టు ఉంది. కళ్ళల్లో నుండి నీరు కారుతూనే ఉంది. మాడు వేడి పెనంలా ఉంది. నిశితంగా పరిశీలిస్తుంటే, అసలు శరీరంలో ప్రతీ భాగం వేదనతో ఉందనిపిస్తోంది. ఊపిరాడ్డం కూడా మానేసేట్టుంది! ఒక్క పట్టున దుప్పటి తీసేసి, లేచి కూర్చున్నాను.

ఎందుకింత బాధ? అసలేమయ్యిందని? ఏమో! కాని, ఈ రాత్రి గడిచేట్టు లేదే! బాబోయ్.. ఈ బాధ నన్ను బతకనివ్వదా? అంటే చచ్చిపోతానా?  వెన్నులో ఒక్కసారిగా వణుకు పుట్టుకొచ్చింది. వెంటనే పక్కనున్న మనిషిని లేపేద్దామనిపించింది. లేపినా లాభమేంటి? “అబ్బా.. పడుకో, అదే తగ్గిపోతుంద”నో, లేక “పద.. హాస్పిటల్ కి” అనో తప్ప ఇంకేం ఆశించచ్చు, సమాధానంగా?! దే.. వు.. డా! ఏం జరుగుతుంది? అవును.. దేవుడు! ఉన్నాడా అసలు? ఎందుకు లేడు? ఇదో నా పక్కనే పడుకొనుంటే? పెళ్ళినాడు, ముగ్గురు మనుషులు, బొమ్మలా నిల్చున్న నన్ను ముస్తాబు చేస్తుంటే, పట్టుచీర కుదరక, గోళ్ళకి వేసిన రంగు ఆరక, జడలో గుచ్చిన పూలు నిలువక ఓ పక్క విసుగుస్తుంటే, “అమ్మాయ్.. తెమలాలి” అని అందరూ కంగారు పెట్టేస్తున్నప్పుడు, చుట్టాల్లో పెద్దావిడ ఒకరు, “ఇక నుండీ అతనే నీ దేవుడు!” అనగానే, కనుబొమను వింటెగా లాగి విసిరిన చూపు, అవహేళనగా! పెళ్ళైన ఆర్నెళ్ళో ఎంతటి జ్ఞానం. మూడు గంటల నుండీ, అరడుగు దూరం నుండి వస్తున్న ముక్కుచీదుళ్ళు వినిపించుకోలేని వాణ్ణి ఏమనాలి? దేవుడే! ఉలకడూ, పలకడూ, ఉన్నట్టే అనిపిస్తాడు, ఉన్నాడా అని అనుమానం వచ్చేలా చేస్తాడు! నవ్వైనా, ఏడుపైనా మోనో ఆక్టులయ్యాయి! దేవుడు! మాయదారి దేవుడు! నా దేవుడు!

అసలేమయ్యింది నాకు? ఏంటి ఈ పాడు ఆలోచనలు? ఎక్కడ నుండి పుడుతున్నాయి? మెదడకు అలుపుండదా? నిద్ర?! అవును.. నిద్రేదీ? ఏ దిక్కుమాలిన దిగులు, నా నిద్రను పొట్టనుబెట్టుకుంది? ఇలా ఏడుస్తూ ఎంత సేపు మంచం మీద దొల్లేది? టివి చూస్తూ సరిపోతుందేమోనని హాల్ లోకి వచ్చాను. టివిలో ఏదో చెత్త వస్తూనే ఉంది. ఈ దేశానికొచ్చాక, టివి, ఫోన్ తప్ప దిక్కులేకుండా పోయింది. అసలెక్కడున్నా టివి, ఫ్రెండ్స్ తప్ప నాకు మరో లోకం తెలీదు! ఇదే పరిస్థితిలో రవిగాడైతే గీటార్ తీగలు తెగేదాకా వాయిస్తాడు, జోత్స్న స్క్వాష్ ఆడుతుంది, శంకర్ ఎవరికీ కనిపించకుండా పోతాడు కొన్ని రోజులు, ఇక రమ్య – అదైతే ఎప్పుడూ నవ్వుతూనే ఉంటుంది. అంతలేసి ఆనందాలు ఏముంటాయో ఏమో గాని. టివి ముందు కూర్చొని కూడా ఇవ్వన్నీ గుర్తొస్తున్నాయంటే, టివి నా పై పని చేయడం లేదన్న మాట!

ఎవరితోనైనా మాట్లాడాలి! లేకపోతే, ఈ రాత్రి గడవటం కష్టమయ్యిపోతుంది. ఎవరితో? అన్న సెర్చ్ కి మెదడు, dumb bell  చూపిస్తూ ఉంది చాలా సేపు. అమ్మ.. అమ్మ ఇక్కడుంటే ఎంత బాగుణ్ణు? అమ్మ దగ్గరకెళ్ళి, ఒళ్ళో తల పెట్టుకొని ఏడిస్తే, అసలెంత హాయిగా ఉంటుందని? అమ్మకా? నో! నా గొంతు ఇట్టే పసిగట్టేస్తుంది.. మళ్ళీ గోల! ఇంకెవరూ? అక్కడున్న వాళ్ళంతా ఉద్యోగాలు చేసుకుంటూ ఉంటారు. నేనే! ఇక్కడికొచ్చి – జాబ్ లెస్ అయ్యా! సమయం.. సమయం.. అంత సమయం! ఏం చేసుకోడానికీ పాలుపోనంత! అందుకే ఈ పాడు ఆలోచనలేమో! రేపొద్దున్న నుండీ, అతనితో పాటు నేనూ జిం చేస్తా.. అది రేపటి కథ.. ఈ రాత్రికెలా? కళ్ళు మూసుకొన్నాను, ఆలోచించాను. ఒక్కటే పేరు పదే పదే గుర్తొచ్చింది. “నీకు ఇప్పుడు కాల్ చెయ్యనా? నీతో మాట్లాడాలి!” అని ఆ పేరుకే మెసేజ్ పెట్టాను. అనుకున్నట్టే, ఒక ఐదు నిముషాల్లోపు కాల్ వచ్చింది.

“మమల్ని గుర్తుచేసుకున్నారే.. మేడం!”

“క్రిష్… ”

“నాకేదో అవుతోంది.. చాలా భయంగా ఉంది. నన్నేదో తినేస్తుంది.”

“హహహహ.. మీ ఆయనేం చేస్తున్నాడు? 911 నెంబరు వెతుకుతున్నాడా?”

నాకు ఒళ్ళు మండింది. ఒకటి, మా ఆయణ్ణి అన్నాడని, రెండు, ఆ 911 జోక్ మేం ఇద్దరం కల్సి పడీ పడీ నవ్వుకున్నాం అని గుర్తొచ్చి.. ఏడుపులో, సంతోషపు క్షణాలు గుర్తొస్తే, ఇంకెంత ఏడుపొస్తుందో!

“క్రిష్.. నిజంగానే.. నన్నేదో తినేస్తుంది.. నాకు చాలా భయం వేస్తోంది.”

“తానానే.. తనాననే.. తానానే…”

“ఏంటి మాల్గుడి డేస్ చూస్తున్నావా?”

“యెస్.. బేబీ!”

నాకిక్కడ నరాలు తెగిపోతున్నాయంటే, వాడక్కడ ఈల వేసుకుంటూ ఆటలా మాట్లాడతాడా? ఇక లాభం లేదనుకొని బ్రహ్మాస్త్రం వదిలాను.. పొంగుకొస్తున్న దుఃఖాన్నంతా కన్నీళ్ళగా మార్చేశాను. ముక్కు ఎగరేయడం, మధ్య మధ్య గుక్కతిప్పుకోవటం తప్ప మరేం వినిపించకపోవటంతో అవతలి వైపు నుండి నిశ్శబ్దమే బదులుగా వినిపించింది. ఒక ఐదు నిముషాల పాటు, ఏకధారగా ఏడ్చాను. అంత సేపూ, ఒక్క మాట కూడా అనకుండా ఉన్నాడు.

“అసలేం జరిగింది?”

“నాకు తెలీదు.. తెలీటం లేదు.”

మళ్ళీ ఏమయ్యిందని అడిగితే బాగుణ్ణు, ఉన్నదంతా కక్కేస్తానేమో. ఊహు.. అడగలేదు. “ఏమనిపిస్తోంది?” అంట! చాలా చెప్పుకొచ్చాను, “నన్ను తినేస్తుంది!” అని చివర్న తగిలిస్తూ, ముగించాను.

“సరే.. నిన్ను తినేది, ఎక్కడుంది?”, టివిలో? – నో!, పుస్తకాలేవైనా? – నో!, నీ గదిలో?” – నో!, నీ ముందు? – నో! నీ పక్కనా? – నో! నీ వెనుక? – అదీ… వెనక్కి తిరిగితే, ఆయనున్నాడు.. కాని ఆయనేం అనలేదు, చేయలేదు.. నో!

“నీలో?”

“వినిపిస్తోందా? అది నీలో ఉందా?”

“ఊ”

“హమ్మ్.. లోపలికి చూడు..”

“నాకు భయం వేస్తోంది.”

“అయినా.. మీ ఆయణ్ణి లేపు.. భయం, గియం అన్నీ పోతాయ్”

“ఇలా అర్థం పర్థం లేని వాగుడు ఆయనకి ఎక్కదు.”

“నీకు పడ్డాడు కదా.. అందుకనేగా చేసుకున్నావ్! ఇప్పుడు ఎక్కక పోవటమేంటి?”

నాకు తెల్సు, వీడు అక్కడికే వస్తాడని. అవును.. అందరూ పడ్డట్టే, ఆయన ప్రేమలో పడ్డాడు. నన్నేమో, ఆయన ప్రేమలో ముంచేశాడు. అందరూ అసూయపడేంత ప్రేమ మాది. అందుకే వీడికి కుళ్ళు! చూడలేడు. అందుకే ఈ డొంకతిరుగుడు.

“ఓ పక్క నేను చచ్చిపోతున్నా అన్నా.. పట్టదేం నీకు?!”

“అదేదో.. నీలో ఉందన్నావ్! అది నీలో ఉంటే, నేనేం చేయగలను? బయట నుండి మద్దత్తు ఇవ్వటం తప్ప!”

“సరే.. ఏం చెయ్యను?”

“కళ్ళు మూసుకో.. బోలెడు ఆలోచనలు వస్తాయి.. వాటిని పక్కకు బలంగా తోసేస్తూ ఉండు.. ఏదో ఒక ఆలోచన పక్కకు జరగదు. ఇంత వరకూ చెయ్యి ముందు..”

కళ్ళు మూసుకొన్నాను. వాడి మాటలు పదే పదే గుర్తొచ్చాయి.. ఆ తర్వాత ఎడతెగని ఆలోచనలు. ఒక్కోదాన్ని పక్కకు నెడుతూ, తుంచేస్తూ ఉన్నాను. ఒక దగ్గర, వాడు చెప్పినట్టే ఆగిపోయాను. ఆగానని వాడికి చెప్పాను.

“గుడ్.. ఇప్పుడు అదే ఆలోచన ఎందుకు వస్తుందో కనిపెట్టు.. కాస్త కష్టమే, అసలు కారణం దొరకాలంటే.. నిజాయితీగా ఉండు..”

“నిజాయితీ” అన్న పదం వినగానే ఉక్రోషం కలిగింది. అంటే, నాకా మాత్రం నిజాయితీ లేదనా? హహ్! నా ఆలోచల్ని నాకే కొత్తగా పరిచయం చేద్దామనుకుంటున్నాడా! నాన్‍సెన్స్.. నాకు తెల్సు, నాకెందుకు ఇంత బాధో! ఎవరు కారకులో!

“దొరికింది.”

ఏంటది అని అడుగుతాడని గంపెడు ఆశతో చూశాను. అడగలేదు సరి కదా, “దాన్ని చంపేయ్య్..” అన్నాడు. ఎంత పొగరు! నా జీవితంలో ఏం జరిగినా పట్టించుకోకూడదని! తెల్సుకోకూడదని. కావాల్సిన సమయాల్లో, “ఫ్రెండ్”గా మాటసాయం మాత్రమే చేయాలని. బయట నుండి మద్దతివ్వటం తప్ప మరేం చేయకూడదని.

“చంపేశావా?”

“నో.. దాన్ని నేను చంపుకోలేను. అది నా మనసు. నా ఆరోప్రాణం. దాన్ని చంపుకునే సమస్యే లేదు.. అదేగా ఏడుపు.”

“సీ.. నువ్వు దాన్ని చంపకపోతే.. అది నిన్ను చంపుతుంది. చస్తావా? చంపుతావా? అన్నది నీ ఛాయిస్.”

“నాకెంతో ఇష్టమని చెప్తుంటుంటే…”

“డోంట్ బి ఇన్ ఎమోషనల్ ట్రాప్.. ఆల్ థిస్ ఇస్ ట్రాష్!”

“నువ్వు ఎప్పటికీ బాగుపడవా? నువ్వు మనిషిలా కనిపించే రాయివి కాబట్టి, నీకసలు మనసంటూ లేదు కాబట్టి, నువ్వు పళ్ళికిలిస్తూ తిరిగేస్తావ్, ఎమోషన్స్ అన్నీ చంపుకొని.. మనసులని చంపటం తప్ప నీకేమొచ్చు గనక! నువ్వు చేసిందే కాక, అందర్నీ చేయమంటావా? పాపం రా… అయినా నీకు చెప్పి దండుగ! నువ్వు బాగుపడవ్!”

“…”

“ఐ హేట్ యూ… ఇంత అర్థరాత్రి నీకు ఫోన్ చేశా చూడూ.. ఐ హేట్ యూ!”

ఛ! ఎందుకు కెలికాను? ఈ ఏడుపేదో నేనే ఏడిస్తే సరిపోయేదిగా! బా ఏడుద్దామనిపించింది. కాని తోడడానికి ఇంకేం మిగలకపోయే సరికి, ఆలోచనలు పొంగుకురాలేదు. అపూర్వంగా నా మనఃస్థితి మెరుగుపడింది. కూర్చున్న చోటే నడుం వాల్చాను. ఆలోచలనలేవీ రావటం లేదు. నిద్ర నన్ను కరుణించింది.

********************************************************************************************

“డ్యూడ్.. ఏంటింత లాంగ్ కాల్? గర్ల్ ఫ్రెండ్?”

“గర్ల్ ఫుల్ స్టాప్ ఫ్రెండ్ ఫుల్ స్టాప్”