Posted by I’m hoping you haven’t opened this page, just out of curiosity. There seem to be a set of people who care for this blog and what’s being written in it. That, despite my antics. That, from people I least expect to be around. This post is exclusively for them.
First things first, I’m not a great believer of communication. When all is said and done, it sucks to communicate! Then why communicate, అంటే ఒక పిట్ట కథ చెప్తా.
మాకు పదో తరగతిలో బారిష్టరు పార్వతీశం నవల సప్లిమెంటరిగా ఉండేది. మా బాచ్ అప్పుడే కొత్త్త పాఠ్యాంశాలు రావడంతో, తెలుగు రెండో పేపరులో అంతకు ముందు కనీ వినీ ఎరుగనివన్నీ పెట్టారు, ప్రశ్నలుగా. అందులో ఒకటి, బారిష్టరు పార్వతీశం ఫలానా సందర్భంలో ఫలనా చేస్తాడు. అదే మీరైతే ఏం చేస్తారు – అన్న టైపు ప్రశ్నలు. అందులో ఒక ప్రశ్న, పార్వతీశం చెన్నపట్నంలో బస చేసినప్పుడు అక్కడ ఆహారపు విషయాల్లో అరవవాళ్ళకుండే అలవాటులను ఎద్దేవా చేస్తాడు. మీరేం చేస్తారుకి మా వాళ్ళు, “అలా ఒకళ్ళని అనకూడదు. తిని వచ్చేస్తా..”, “అక్కడ ఎంత చెత్తగా ఉన్నా, నేను ఆంధా పద్ధతిలోనే తింటా..” లాంటివి రాసారు. నేనూ… నా తలపొగరంతా చూపిస్తూ, “నాకక్కడ తినటం నచ్చలేదు కాబట్టి ఏం తినకుండా, బయటకొచ్చేస్తా. కావాలంటే ఏ బిస్కట్లో కొనుక్కు తింటా” అని రాసాను. దానికి మా తెలుగు టీచరు, సుబ్బరంగా సున్నా వేసారు. వేసూరుకోక, ఎందుకు వేసారో కూడా చెప్పారు.
“ఉన్నవాటితో ఏదో విధంగా సర్దుకుపోవాలి గాని, నేను అసలుకే చేయనని మొండికేయడం ఏంటి? పక్క రాష్ట్రంలోనే ఇబ్బంది పడితే, విదేశాల్లో ఎలా నెగ్గుకొస్తావ్?” అనన్నారు. అయినా నేను జవాబు మార్చనన్నాను. మళ్ళీ ప్రశ్న వచ్చింది. మళ్ళీ అదే రాసాను. మళ్ళీ సున్నా. ఇప్పటికీ అలాంటి సున్నాలకు కొదవలేదు.
స్టీవ్ టోల్జ్ పాత్రకొకటి విసుక్కుంటుంది ఓ చోట, “నిలువు కాళ్ళు, నున్నటి చర్మం రాగానే మన evolution ఎందుకు ఆగిపోయింది? ఆ కాడికి అవేవో మనిషికుండే సమస్యలన్నింటినీ తీర్చేసేట్టు.” అన్న అర్త్థంలో. భాష విషయంలో నా పేచీ కూడా అదే! ఓ భాష ఒంటబట్టాలంటే ఎంత కష్టం? అంత కష్టపడీ నేర్చుకొని, దాంట్లో రాసో / మాట్లాడో అవతలి వాళ్ళకి మన భావం అందించాక, అవతలి వాళ్ళకి అర్థమయ్యేది ఆవగింజలో అరపాతిక సగం. అయినా, మనకున్న ఏకైక సాధనం అదే కాబట్టి.. బ్లాంక్ పేపర్ ఇవ్వకుండా, బరికి ఇవ్వడం. అందుకని కమ్యూనికేట్..
సరే.. ఇంతకీ ఉన్న పళాన ఇదంతా ఎందుకంటే, గత నెలా, నెలన్నరలో నేను రాసిన పోస్ట్లులకి భీభత్సమైన అభిప్రాయాలు వస్తున్నాయి. దాని గురించే ఓ రెండు ముక్కలు. అవి చెప్పడానికి ముందు నా నేపధ్యం కొంతా, బ్లాగు నేపధ్యం కొంతా..
నాకు చిన్నప్పటి నుండి పుస్తకాల మీద ఆసక్తి ఉన్నా, అదెప్పుడూ ఒక full-fledged hobbyగా ఉండేది కాదు. ఇహ, రాతల విషయానికొస్తే మార్కుల కోసం తప్ప రాసింది లేదు.
తెలుగంటే నాకు ఇష్టం. ఇంత అని చెప్పలేనంత ఇష్టం. నా భాషని కాదు గానీ, నా భాషయ్యినందుకు తెలుగక్షరం మీద తలకట్టంత పొగరు ఉంటుందిలే నాకు. నాకు వేరే భాషలు బోలెడు వచ్చని కాదు. అయినా తెలుగేతురులైన చాలా మంది కొలీగ్స్, మాతో అంటుండుండే వారు.. “we can’t get a thing of what you’re talking. But boy, it has such a rhythm. We can just keep listening!” అని.
And one fine day, it dawned upon me, that I’m losing *my* language once for all! Since I’m always hooked to internet, even when sky’s falling onto me.. my ultimate choice was blogging. స్కూల్లో ఉన్న అనుభవం పెట్టుబడిగా పెట్టి, పండుగ చేసుకుంటుంటే, ఒక అమ్మాయొచ్చి, “యాక్.. నీ తెలుగు!” అంది.
కొన్నాళ్ళకు ధైర్యం చేసి, కూడలిలో కలిపాను. అక్కడ నుండి.. things have been uphill for me, to-date. I might have been too slow in picking up language and it’s nuances, but I received tremendous encouragement. And if I start naming the people who were / are there for me, it would be a huge list! Then, for reasons that can’t be communicated, I had to delete my blog. ఎందుకు చేసానో, చేస్తున్నానూ అని కూడా చెప్పకుండా డిలీట్ చేసాను. ఓ ఏడాది అజ్ఞాతం తర్వాత బ్లాగర్ లో బాకప్‍ను రిస్టోర్ చేస్తే, కమ్మెంట్లు పోయాయి. అందుకని, ఈ గూటికి చేరాను. కొన్నాళ్ళు పబ్లిక్ చేయలేదు. కాని, వాళ్ళకీ, నాకూ ఇన్విటేషన్లతో ఇబ్బందిగా ఉందని పబ్లిక్ చేసేసాను.
కలం కలలూ, కల్హారాలూ, తోటరాముళ్ళూ, వాగ్విలాసాలు లాంటి వారుండగా నా బ్లాగ్ నాకు పెద్దగా లెక్కల్లోకి వచ్చేది కాదు. అయితే, గీతే వీళ్ళంత బా రాయాలి అని తీర్మానించుకొని ఓ ఏడాది పాటు నేను నిర్విరామంగా, నిరాటంకంగా బొజ్జున్నా! ఇలా అయితే కాదని, ఏదోటి రాస్తే, కనీసం ప్రయత్నమైనా మిగులుతుంది కదా అని కొంచెం బద్ధకం వదిలించుకొని రాయటంపై శ్రద్ధ పెట్టాను. ఎంచుమించు అదే సమయంలో, ఒర్హాన్ పాముక్, స్టిఫన్ కింగ్ లను చదవటం వల్ల, రాయటంలో ఉన్న సాధకబాధకాలు బాగా బోధపడి.. చాలా భయపడి, ఆనక స్థిమిత పడి.. వీలైనంతగా ప్రయత్నిద్దాం అని అనుకున్నాను.
రాయటంలో కనీసం రెండు అంశాలుంటాయి. ఒకటి ఏం రాస్తున్నాం? రెండు ఎలా రాస్తున్నాం?
ఇప్పటికి దాకా నేనేం రాసానంటే, ఒక ఫిక్షనల్ కారెక్ట్రర్, విపరీత పరిస్థితుల్లో కూడా ఎంత ideal గా ఉండచ్చు అన్నది, ఊహించుకునే రాసాను.
ఇకపై రాసే వాటిలో fictional characters తో పరమ సాడిస్టుగా ఉండాలని. I plan to get as realistic as possible with my imagination. And as Calvin puts it, reality ruin lives. 😛
ఎవరో ఒక ఉన్మాది చేతిలో దారుణంగా బలైన అమ్మాయి ఆవేదన రాస్తే అంతగా పట్టించుకునేవారుండరు. ఏదో ఒక నిట్టూర్పు వదిలి ఊరుకుంటారు. అదే, నేను వాలెంటైన్ డే నాడు, ఒకడు ఫలనా అన్నీ అనుకున్నాడు అని రాస్తే.. వచ్చిన స్పందనలతో నాకేం సమస్యల్లేవు కాని, ఇక పై వచ్చేవన్నీ ఎంచుమించు అలానే ఉంటాయి. The characters could be psychic, narcissist, chauvinist, crazy, maniacs.. all possible! How much of them would you relate to me or see in me is purely your choice and I won’t be influencing you, in anyway. వెతుక్కున్న వాళ్ళకి వెతుక్కున్నంత మహదేవ!
ఎవర్నైనా “యు..ఇడియట్!” అని తిట్టాలంటే, ఆ మనిషిని పిల్చి “యు..ఇడియట్!” అని అనటం బెస్ట్! ఆ మాత్రం దాని కోసం ఒక ఫిక్షనల్ పోస్టు రాసే ఓపిక నాకుండదు. నేను రాసినదేదో, అచ్చు మీ గురించే అనిపిస్తే.. వాన్‍గట్ స్టైల్లో, all living is purely co-incidental అనుకోవటమే! భావుకత్వం, ఫెమినిజం లాంటి పదాలకు మీ డిక్షనరీ అర్థాలు నాకు తెలీవని గమనింప ప్రార్థన. I don’t write with pseudonyms.
I write what I wanna write. You read what you wanna read. (But if we plan to exchange our notes, we may be in for some serious differences.)
And to help you, in all the ways possible,
1. This blog would be purely fictional, hence forth. No musings kinda post, after this.
2. Comments won’t be replied, as far as possible. Just to make sure I’m not meddling too much. Bouquets and brickbats would be treated on their merit!
3. Since this is an experimenting stage, this blog will not be part of any blog aggregators.
ఇంత బిల్డప్ ఇచ్చానని నేనేదో చించి ఉతికారేస్తానని కాదు. Full tosses won’t be defended. That’s the only guarantee. If it’s there to be hit, it would be hit! I could mess it.. but it would be messed up with all sincerity!
Thanks for your time. And before you leave, let me remind you..
Expect the unexpected. No expectations is such a blissful state, anyway.
Regards,
Purnima
ఊహలన్నీ ఊసులై.. 