అమ్మాయి, అబ్బాయి, ఆ వీధి.

డ్యూటి ఎక్కిన రెండుమూడు గంటలకే ఆపసోపాలు పడుతూ, ఆవలిస్తూ ఉన్నాయి ఆ వీధి దీపాలు. కొన్ని మాత్రం సిన్సియారిటికి మారుపేరుగా వెలిగిపోతున్నాయి.

“థు! సండేనాడు కూడా పని. అదీ ఇంత బోరింగ్ వీధిలో. నాట్ హాపనింగ్ యార్!” అందో దీపం.

“నిజమే! అసలే బోర్ రా బాబూ అనుకుంటుంటే మధ్యలో ఈ మెట్రో పని ఒకటి. గుంతలకి, గుట్టలకి వెలుతురిస్తున్నాం. మనుషులు చరచరా మరమనుషుల్లా వెళ్ళిపోతున్నారు..” అని మరో దీపం వంతపాడుతుండగా-

“ఒకప్పుడు ఈ వీధి ఏం కళకళాడేది అనుకుంటున్నారు ఈ వేళకి. అవి నేను కొత్తగా ఉద్యోగంలో చేరిన రోజులు. ప్రేమజంటలు, పెళ్ళైన కొత్తల్లోని బిడియాలు-ప్రణయాల combo, విరహవేదనలు, బుడంకాయల కేరింతలు-పరుగులు, వయసు మళ్ళిన వాళ్ళ కులాసా నడకలు -ఓహ్, ఆ రోజులు. పక్కపక్కనే జిలేబి-కాఫీ బళ్ళు. వాటి ముందే పూలో, పళ్ళో పెట్టుకొని అమ్మేవాళ్ళు. బుడగల వాళ్ళు. ఇప్పుడసలు క్షణం తీరికున్నట్టు కనిపిస్తున్నారా ఎవరన్నా?” అందో సీనియర్ స్ట్రీట్ లైట్.

ఇంతలో..

“ఇదిగో ఇక్కడో పడుచు జంట. ఇప్పుడే వీధిలోకి వచ్చారా హోటెల్ నుండి.” అన్న బ్రేకింగ్ న్యూస్ వెలువడింది.

“ఆ.. ఏముంది? బై-బై అని చెప్పుకొని ఎవరిదారిన వాళ్ళు పోవటమో లేక ఒకే బైక్ ఎక్కి తుర్రుమనటమో..” – పొంగుతున్న బ్రేకింగ్ న్యూస్ మీద ఓ దీపం నీళ్ళు చల్లింది. తక్కినవారంతా “మమ” అనుకున్నారు.

“అదే మా రోజుల్లో.. ” సీ.సి.లై (అదే సీనియర్ స్ట్రీట్ లైట్) మాత్రం రికార్డు ఆన్ చేసింది.

“నాహ్.. సంథింగ్ కుక్కింగ్ హియర్” అంటూ వాళ్ళకి దగ్గరగా ఉన్న దీపం చెవులు రిక్కరించుకొని విన్నవన్నీ తక్కినవాళ్ళకి చేరవేసింది ఇలా:

అతడు: మీ రూమ్ దగ్గర దిగబెట్టేసి వెళ్తాను.
ఆమె: వద్దండి..
అతడు: నేను దిగబెట్టటం మీకు ఇబ్బంది అయితే..
ఆమె: weather బాగుంది. డిన్నర్ కూడా ఎక్కువయ్యింది. ఇలాంటప్పుడు నడవటం నాకు భలే ఇష్టం.
అతడు: చలిగాలేస్తోంది. పొద్దున్నకల్లా ముక్కు దిబ్బడేసుకుపోతుంది. పదండి, నేనే డ్రాప్ చేస్తాను.
ఆమె: నో. ఐ యామ్ వాకింగ్. యు మె జాయిన్.. వెల్..

“అయినా కూడా అబ్బాయి బైక్ తీస్తున్నాడు. “నీ ఖర్మ. పోయి చలిగాలికి తిరిగి జలుబు తెచ్చుకో.. నేను చక్కాపోతాను” అని అనుకుంటున్నాడేమో. అమ్మాయి అప్పటికే ఒక పదడుగులు వెళ్ళిపోయింది.” అంటూ ముగించింది.

మెడికల్ షాపు ముందున్న వీధిదీపం అందుకుంది.

“వాడు నానాయాతనా పడుతూ బైక్ నెట్టుకొస్తున్నాడు, ఆమె ముందు నడుస్తోంది – మహావిలాసంగా. ఆమె ఆగి రోడ్డు దాటమంటోంది. “బైక్ తో ఎట్టా కుదురుతుంది?” అని అడుగుతున్నాడు. ఆమె రోడ్డులో ఓ సగం దాటేసి, “వస్తావా?” అన్నట్టు చూస్తోంది. రోడ్డు మధ్యలో అడ్డదిడ్డంగా ఉన్న మట్టిగుట్టలు, రాళ్ళను దాటటం ఆమెకి సమస్య కాదు. కానీ బండెలా దాటుతుంది, పాపం? దరిదాపుల్లో యూ-టర్న్ లేదు. కొంచెం సందు కనిపించింది రాళ్ళ మధ్య. తన టూ-వీలర్ డ్రైవింగ్ స్కిల్స్ చూపించక తప్పదని అందుల్లోంచే బండి తీయడానికి ప్రయత్నిస్తున్నాడు. ఆమె అనుసరిస్తోంది. మధ్యలో ఒకరాయి అడ్డు వచ్చింది. అక్కడే ఉన్న పనివాడో చేయివేస్తున్నాడు. సులువుగానే జరిగిపోయింది.(పని, రాయి – ఏదనుకున్నా ఒకే!) రోడ్డు దాటారు.”

కాపీ కొట్టుకు ఐమూలగా ఉన్న దీపం స్పీకింగ్..

“ఆమె కాఫీ తాగడానికి అనుకుంట అక్కడ ఆగింది. అతడు బైక్ పక్కకు పెట్టి వచ్చాడు.
“కాపీ సార్?” అని అడిగింది కొట్టువాడిలా అభినయిస్తూ.
“ఇప్పుడా?” అని ఆశ్చర్యపోతున్నాడు.
“చిక్కటి రాత్రి. చల్లని గాలి. మత్తెక్కించే కాఫీ వాసన. ఇంత రొమాంటిక్ సెట్టింగ్ లో కాఫీ తాగనివాడు…. ” – ఏమనాలో ఆమె ఆలోచిస్తుండగా, పండుతున్న నాలుకను బయటకు తీసి చూపించాడు.
“కిళ్ళీతో పాటు కాఫీని కూడా లోపలికి తోస్తే నా కడుపు “మనిషివేనా?” అని అడుగుతుంది. అందుకనీ…”
“హమ్మ్.. ఏం చేస్తాం. చక్కని కాఫీ మిస్ అయ్యిపోతున్నారు. మీ బాడ్ లక్.”
“సర్లేండి. కాఫీ తాగేస్తే నేను దింపేసి వెళ్తాను.”
“అయ్యో.. మీకు ఆలస్యం అవుతున్నట్టుందే! నేను కాఫీ గబగబా తాగలేను. అసలే ఇది చాలా వేడిగా ఉంది.”
“నాకాలస్యం కాదు. మీ గురించే!”
పేపర్ గ్లాస్ ఇవ్వమని కొట్టువాడిని ఇంగ్లీషులో అడిగి, హిందిలో గదమాయించి, తెలుగులో తిట్టుకుంటోంది. కన్నడలో ఏదో సర్దిచెప్పి గ్లాస్ ఇప్పించుకున్నాడు అతడు.

బైక్‍ ని అక్కడే ఉంచేసి, కప్పులో కాఫీలా పొగలు కక్కుతున్న ఆమె వెంట నడుస్తున్నాడు. ఓవర్.”

రిపేర్ లో ఉన్న డ్రైనేజ్ మాన్‍హోల్ దగ్గరున్న వీధిదీపం, ముక్కు మూసుకునే సంగతులు చెప్పుకొచ్చింది, మూడు ముక్కల్లో.

“వెనక్కి తిరిగి కొట్టువాడినింకా తిట్టుకుంటూ..కింద చూసుకోకుండా..ఎగుడుదిగుడుగా ఉన్న బండ తగిలి… ఆమె పడబోయి.. అతడు పట్టుకొని.. కాఫీ వలకబోయి.. అది ఆపలేక, అతడి చొక్కా మొత్తం.. ”

అక్కడితో వీధిదీపాల వరుస ఆగిపోయింది. ఎత్తైన రోడ్డు. దారికి రెండు పక్కలా గుబురుగా చెట్లు. ఆకులు జల్లడిపడుతున్న వెన్నెల తప్ప మరో వెలుగు లేదు. కరెంటు పోయినట్టుంది.

“ఈ కొండ ఎక్కి దిగితే మా రూం. ఒక పావుగంట నడక. మీరు వెళ్ళండిక. నేను వెళ్తాను.” అంది ఆ అమ్మాయి. కానీ వెన్నెలమ్మ కదా. అన్నవే కాదు, అనుకుంటున్నవి కనిపెట్టేసే కిటుకు ఉంది. “రావోయ్.. ఏం వెడతావ్ లే!” అని అమ్మాయిగారి ఉద్దేశ్యం.

“ఇంత చీకట్లో ఒక్కత్తే వెళ్తా అంటుందేంటి? ధైర్యమా? వెర్రా?” అని అనుకొని, “పదండి.. నేనూ వస్తాను.” అని అనేసి, “హా.. మాన్-యు మాచ్ మొదలవ్వదు కదా?!” అని లెక్కలూ వేసుకున్నాడు.

ఇద్దరూ నడుస్తున్నారు. ఎక్కువగా ఆమె ముందు నడుస్తోంది. ఆగి, వెనక్కి తిరిగి మాట్లాడుతోంది, అప్పుడప్పుడూ.

“ఏంటి, ఇలా రోడ్లు అరిగదీయిస్తుంది నాచేత అని తిట్టుకుంటున్నారా?” అని అడిగింది. “ఏం వాగాలో తోచకపోతున్నా, ఏదోటి వాగుతున్నానా.. యు టూ బ్లాబర్ సంధింగ్, ఐ సే!”

“అదేం లేదు. నాకు ట్రెక్కింగ్ అంటే ఇష్టం. నో! ఇది ట్రెక్కింగ్ అని అనటం లేదు. గుర్తొచ్చింది.. చెప్పాను. సో, లాంగ్ వాక్స్, రాక్ క్లైంబింగ్ ఇవ్వన్నీ నేను ఇష్టంగా చేస్తాను. అందుకని తిట్టుకోను అని చెబుదామని..” అని కష్టం మీద పూర్తిచేసుకొచ్చాడు చెప్పాలనుకున్నది.

“ఎవరితో వెళ్తుంటారేంటి వాక్స్ కి?” (నాతో వచ్చినట్టు ఎవరితో బడితే వాళ్ళతో వెళ్ళిపోవుగదా!)

“డిపెండ్స్.. యు నో.. ఐ మీన్.. సీ.. ఇట్స్ లైక్.. యు నో..” = గాడ్.. మాటలు – మాటలు రావేంటి?

“ఎందుకంత తటపటాయిస్తారు? అమ్మాయిలని చెప్పేయండి..” (సే నో!)

“నాకు అమ్మాయిలతో పెద్ద పరిచయాలు లేవండి. మా వెధవలతోనే వెళ్తుంటాను, ఎక్కడికైనా..” (ఉఫ్)

“అర్రె.. ఈ చెట్టుకి ఒక పువ్వు కూడా లేదు.  నా చెవిలో పెట్టేవారే!” (కన్‍ఫర్మ్ గా చెప్పు అదే ముక్కనీ)

“అదేంటి? మీకంత పెద్ద జడ ఉందిగా?” అనేశాక, బల్బ్ వెలిగింది. (అంటే నేను అబద్ధాలు చెబుతున్నాననా? మట్టి బుర్ర అసలు వెలగలేదు. నవ్వాపు ప్లీజ్..)

“లేకపోతే ఏంటి సార్? బెంగళూర్లో పుట్టి, పెరిగి, చదువుకొని, ఉద్యోగం చేస్తూ అమ్మాయిలతో చనువు లేదంటే ఎట్టా నమ్మేది?” (మర్యాదగా చెప్పు, అప్పుడో అమ్మాయిని అప్పుడో అమ్మాయిని చూడ్డం తప్పించి, చూసి తలదించుకోవటం తప్పించి ఇంకేం ఘనకార్యాలు చేయలేదని చెప్పు..లేకపోతే చంపేస్తాను)

(అయిపోయాను. అమ్మాయిలతో చనువు లేదంటే చేతగాని మొహం అనుకుంటుంది. ఉందంటే “తెరి నియత్ ఖరాబ్ హై” అని సునీధి చౌహాన్ కన్నా హైపిచ్ లో పాడేస్తుంది.)

“బెంగళూరులో పుట్టిపెరిగితే.. ఐ డోంట్ గెట్ ఇట్?!”

“ఏమో! కానీ అంతా అంటుంటారు గదా! యూత్ లో ఉన్న అబ్బాయిలకి బెంగళూరును మించిన ప్లేస్ ఇండియాలోనే లేదని. ఇక్కడ అమ్మాయిలు చాలా చాలా చా…లా బాగుంటారని. ఒకసారి ఈ అమ్మాయిలని చూసిన కళ్ళతో ఇంకే అమ్మాయిలు నచ్చరని?”

“ఎవరు చెప్పారివ్వన్నీ?!”

“ఫ్రెండ్స్.”

“మీరు మరీను. కుంబ్లె, ద్రావిడ్ గురించి మీరెప్పుడైనా అఫైర్స్ అంటూ గాసిప్స్ అయినా విన్నారా అసలు? వాళ్ళు బెంగళూరులో పుట్టి, పెరిగినవాళ్ళేగా?” (ఈవిడగారి ఫేస్-బుక్ ప్రొఫైల్ క్షుణ్ణంగా బట్టీపట్టటం ఇలా పనికొచ్చింది. ద్రావిడ్ అంటే ప్రాణం అంటుందిగా, ఇప్పుడెలా కౌంటర్ వేస్తుందో చూస్తా)

కొంచెం ఆలోచించి, ఇంకొంచెం ఆలోచన అభినయించి, ఓటమిని అంగీకరించబోతున్నట్టు తల పంకించి “అర్థమయ్యింది” అంది. గెలుపును మరోసారి ఆమె గొంతులోనే వినాలనుకున్న అతడు “ఏం అర్థమయ్యింది?” అని రెట్టించాడు.

“ప్చ్.. మా ఊర్లో ఒకే ఒక్క బుద్ధుడుంటాడు. అదీ నీటి మధ్యలో. బోటెక్కెళ్ళాలి. ఇలా చేయి చాచగానే అందడు..” అంటూ అతడి వైపు చేయిజాచింది. అతడు ఆమెవైపు ఓ అడుగేశాడు. ఆమె చేయి వెనక్కి తీసుకొని, వెనక్కో అడుగేసింది. అతడింకో రెండుమూడు అడుగులు వేశాడు. ఆమె ఒకడుగు వేసి, ఇంకోటి వేసేలోగా అతడు వెనక్కి నుండి పట్టుకున్నాడు ఆమెను. ఆమె ఇంక్కొంచెం ఉంటే చెట్టుకు గుద్దుకునేది. అక్కడే ఉన్న కుక్కలు రెండు వాటి ప్రైవసీని పాడు చేసినందుకు విసుగ్గా తోకలూపుకుంటూ వెళ్ళిపోయాయి. చలిగాలి చెవిలో మెల్లిగా ఊదుతోంది. వాళ్ళిద్దరూ అచేతనావస్థలో ఉన్నారు. సమయం ఆగిపోయింది, ఆ ఇద్దరికి.

ఇంతలో ఓ కుక్క వచ్చి ఆమె పక్కకే నుంచుంది. “హుష్ హుష్” అంటూనే పక్కకు జరుగుతోంది. ఆమెతో పాటే అతడూ. అలా ఆ కుక్క వాళ్ళ చేత ఉన్నచోటే ఓ రెండు ప్రదక్షిణలు చేయించి, ఏదో గుర్తొచ్చినట్టు పరిగెత్తింది. ఊపిరి పీల్చుకొని తలెత్తేసరికి అతడి మెడ చుట్టూ చేతులూ, అతడి షూల మీద ఆమె పాదాలు లాంటివన్నీ గమనించుకుంది. దూరంగా జరగబోయింది. “కుక్క!” అన్నాడు. హడలి యాధాస్థితికి వచ్చిందామె. కుక్క లేదని గ్రహించి, విసురుగా దూరంగా జరిగింది. చున్నీ సర్దుకుంటూ

“చాక్లెట్ బాయ్ అనుకుంటే బ్రౌన్ షుగర్…”

“అలా మార్చినవాళ్ళని ఏమనాలి?”

అప్పుడే మబ్బుచాటునుండి వస్తున్న చంద్రుడు ఆమె కళ్ళల్లో మెరిశాడు. ఆమె ఒక్కసారిగా పరుగందుకుంది. ఆమె పరుగుకన్నా వేగంగా అతడి గుండె కొట్టుకోసాగింది. పైకెగిరి ఓ కొమ్మను ఊపితేగానీ అతడి అడ్రినలిన్ శాంతించలేదు. ఆమె కనుమరుగయ్యేవరకూ వేచిచూసి వెనుదిరిగాడు.

అదీ కథ. అయితే అసలు కథ ఇంకా ఉంది. వీళ్ళిద్దరూ ఆగిన రోడ్డుకు అవతల వైపునుండి ఈ కథనంతా ఆ అమ్మాయి రూమ్మేట్స్ చూశారు. ఇహ, ఆ రాత్రి వాళ్ళందరూ ఆమెను పెట్టే అల్లరి, ఆమె చేత అతడి గురించి చెప్పించుకునే సంగతులు, వేళాకోళాలూ, ఇకఇకలూ, పకపకలూ తెల్సుకోవాలంటే మాత్రం, ఎప్పుడో ఆ గదిచేత కథ చెప్పించుకోవటమే!