నిశి, నిశాంతంలో పూర్ణిమ
“గిటారై మోగుతున్నది యద” – ఊహ! హృదయమే ఒక వాయిద్యంగా మారి, సుతారంగా మీటిన ప్రతీ స్పర్శకీ స్పందించి సంగీతాన్ని వినిపిస్తుందన్న ఊహ. ఊహకందని అనుభవం ఏమిటో
అమ్మా! బొమ్మ కొనిస్తా, నాతో ఉంటావా?
మృదుల సోఫాలో రెండు కాళ్ళు పైకి పెట్టి కూర్చుని, రెండు చేతులతో మోకాళ్ళని చుట్టి, తలను దాచేసుకుని ఏడుస్తోంది. శరత్ రెండడుగుల దూరంలో అసహనంగా, ఆయాసంగా కదులుతున్నాడు.
The Last Lecture నోట్స్ కావాలా? :-)
“వీకెండ్ ఏం చేశావు?” అని అడుగుతుంటే ఒక పుస్తకం చదివాను అని చెప్పాలి అసలైతే, కానీ “క్లాసు లో ఉన్నా ఇంత సేపూ” అని అనాలి అనిపించేంతగా
అన్ని ప్రమదావనాలు ఒక్కలా ఉండవు ;-)
06.09.2008 నాడు జరిగిన ప్రమదావనం మీటింగు రిపోర్ట్ /మినిట్స్ ! అతిధులు: సాలభంజికల నాగరాజు గారు, చదువరి గారు, నెటిజన్ గారు ముందుగా జ్యోతిగారు, సుజ్జిగారు మీటింగ్
లవ్ ఇన్ ది టైమ్ ఆఫ్ కలరా!
(గమనిక: ఈ టపా ముఖ్యోద్దేశ్యం, Gabriel García Márquez రచించిన Love in the Time of Cholera అనే పుస్తకం చదువుతున్నప్పుడు గానీ, చదవడం పూర్తయ్యాకా
హైద్ లో ఓ సాయంత్రం, సముద్ర తీరాన!
కల కాదుగా నిజమే కదా, నిను చూస్తున్నా సంతోషమై కెరటానిగా పడి లేస్తున్నా నిజ జీవితంలో కూడా నేపధ్య సంగీతం పాటలూ ఉంటే, ఇలాంటి పాటలన్నీ ఏరుకుని
సూసైడ్ నోట్
విరక్తి! విరక్తి!! విరక్తి!!! ఈ లోకమంటేనే నాకు విరక్తి!! చేసే ప్రతీ చర్యకీ కారణం కనిపించాలంటూ వేధించే లోకమంటే విరక్తి!! పద్ధతులే పరమావధులుగా భావించి మనసు నోరు
తిలక్ కథలు – 1
ఓ శనివారం మధ్యాహ్నం పూట కోఠికి వెళ్ళాను, ఒక స్నేహం కొన్ని తెలుగు పుస్తకాలు కావాలంటే తీసుకొద్దామని. కావాల్సినవి కొని బయటకి వస్తుండుంగా, ఇరుగ్గుగా ఉన్న ఆ
నిఝంగా క్రికెట్టేనా??
ఒకోసారి మనకి చాలా ఇష్టమైన వాళ్ళు, ఇష్టమైనవి మనకి ఇష్టమై ఉండకపోతే బాగుండేదేమో అనిపిస్తుంది. మనకున్న ఇష్టం వల్ల వెనకేసుకు రావటం కాదు అని ప్రత్యేకంగా చెప్పుకోవాల్సి
నాకింట్లోనే భయం వేస్తుంది.. డాడ్!!
“హలో.. చెప్పు నాన్న..” “హలో.. డాడ్, నాకు చాలా దాహం వేస్తుంది, మంచి నీళ్ళు కావాలి తాగటానికి!!” “ఏ రా కన్నా, మంచినీళ్ళు ఇవ్వాల కూడా రాలేదా?
వీలైతే నాలుగు scrapలూ, కుదిరితే… ;-)
(ఆర్కుట్ లో ఇరువురి సంభాషణను చదవాలంటే, ఎంత ఇబ్బందో ఈ తరం వారికి వేరుగా చెప్పనవసరం లేదు. “ఇబ్బంది” ఇతరుల విషయాలు చదువుతున్నందుకు కాదు, అక్కడో మాట,
అల్లరా.. నేనా??
“కాలేజ్ స్టూడెంటా.. నేనా??..” అనే సంతూర్ ఆడ్ గుర్తొంస్తుందా?? రావాలి మరి! అసలు నా బ్లాగుకి ఏమాత్రం సూటవ్వని జ్ఞాపకాలనే.. ఏదో.. అలా అలా రాసి తప్పించుకున్నాను
శిలాక్షరాలైన క్షణాలు- 2
బ్రతుకు తెరువు చూపిస్తున్న ఊరిలో బతుకే ఒక ప్రశ్నార్ధకంగా మారితే.. పుట్టిన ఊరికే తిరుగుప్రయాణం కట్టాము. నాంపల్లిలో రైలెక్కినా.. ఇంటికి తిరిగివెళ్ళిపోతే బాగుణ్ణు అనిపిస్తుండింది నాకు. రైలు
శిలాక్షరాలైన క్షణాలు – 1
అవి నాకు తెలుగు అక్షరాలు పూర్తిగా వచ్చి.. గుణింతాలు చదువుకుంటున్న రోజులు. అదే ఏడాది మా స్కూల్ పెట్టి పాతిక సంవత్సరాలు పూర్తి అయ్యాయి. అంటే.. ఓ
అద్దం లాంటి జ్ఞాపకం!!
ఏం చేస్తున్నావు ఇంకా నిద్రపోకుండా… నువ్వు నీ పనులన్నీ కట్టి పెట్టి వచ్చేదే చాలా ఆలస్యంగా.. మళ్ళీ ఇక్కడ కూడా ఆలోచనలా?? ఎవరు నువ్వు? ఈ క్షణాన
ఊహలన్నీ ఊసులై.. 