eulogy

హే.. నువ్వు చనిపోయావట కదా! ఇప్పుడే తెల్సింది, కాస్త ఆలస్యంగా. I’m sorry!

ఇలా చెప్పా పెట్టకుండా టపా కట్టేస్తావని ఊహించలేదు. “I’m dead. See ya at my funeral. Don’t be late. I’m not waiting.” అని మెసేజ్ పెట్టి పోతావ్ అనుకున్నాను. కొంపదీసి, అందరికీ పంపి, నాకే పంపలేదా ఏంటి?

కబురందగానే, ఇంటికి ఫోన్ చేయాలనిపించింది. నువ్వెటూ లేవుగా, అందుకని ఊరుకొన్నా. పైగా, ఇప్పుడక్కడంతా గోల, గోలగా ఉంటుంది కదా. వచ్చే జనం. పోయే జనం. ఏడుపులూ, పెడబొబ్బలూ, ముక్కు చీదుళ్ళూ. హడావిడి. ఆర్భాటం. అందులోనూ పోయింది నువ్వాయె! నిన్ను ప్రేమించే వాళ్ళకి, నువ్వెటూ ఆరాధ్యదేవతవనుకో. వాళ్ళకి అవకాశం ఇవ్వాలే గాని, నీ ఒక్క టికెట్ మీద వాళ్ళంతా కూడా ప్రయాణం కట్టేయడానికి సిద్ధంగా ఉంటారు. పాపం, రిజర్వేషన్లూ, సీట్లూ కూడా పట్టించుకోకుండా, నీతో ఉంటే చాలనుకుంటారు. వీళ్ళు కాక, నీ అభిమానులు ఎటూ ఉన్నారనుకో. వాళ్ళు గానాభజానాలు, సంతాప సభలూ ఏర్పాటు చేసి, నానా హంగామా చేస్తారు; రెండు రోజులు పోయాక, నీ లోటు అలవాటు కాక ముందు. మొత్తానికి ఏనుగు చచ్చినా వేయ్యే, బతికినా వెయ్యే అన్నట్టుంది నీ పని.

మీ ఆయన పరిస్థితే కొంచెం దారుణంగా ఉంటుంది. మొహమాటానికి, కొంచెం అన్నా గాని, చెప్పడానికి వీల్లేనంత దారుణంగా ఉంటుంది. అలవాటు ప్రకారంగా నీ పేరు పిలుస్తాడు. నువ్వు పలకలేవని గుర్తొస్తుంది. ఏదైనా నవ్వుతెప్పించే విషయం విన్నప్పుడు, నీకు relay చేస్తాడు. నువ్వు వినవని తెలుస్తుంది. నవ్వుతాడు. నీ నవ్వు కలవక, వెలితిగా అనిపిస్తుంది. ఏడుస్తాడు. నీ భుజం లేక, కృంగిపోతాడు. నువ్వు పక్కనే ఉన్నావని భ్రమిస్తూ బతకడానికి సిద్ధపడతాడు. వాస్తవం వెక్కిరిస్తుంది. మళ్ళీ భ్రమించడానికి బోలెడంత ఖర్చవుతుంది. ఆఫీసులో లేని పని కూడా చేస్తాడు. స్నేహితులతో ఇదివరకటి కన్నా ఎక్కువ సేపు గడుపుతాడు. కొత్త స్నేహాలనూ, బంధాలనూ సాదరంగా ఆహ్వానిస్తాడు. తింటాడు. తాగుతాడు. తిరుగుతాడు. అలసి సొలసి, మంచం, సోఫా, నేల అనే తేడా లేకుండా వాలిపోతాడు. మత్తుగా నిద్రపోతున్నప్పుడు, subconsciousగా కోరిక కలిగినప్పుడు, అతడి చేతులు నిన్నే వెతుకుతాయి, దగ్గరతీసుకోటానికి.

మొదట్లో మరీ పిచ్చెక్కిపోతుంది గాని, రాను రాను అదే అలవాటయ్యిపోతుందిలే! మనం విడిపోయిన కొత్తల్లో, ఓ అర్థరాత్రి తాగొచ్చి, నువ్వుంటున్న మీ ఫ్రెండ్ ఇంటికొచ్చి, నానా రభసా చేసాను గుర్తుందా? నన్ను లోపలికి తీసుకెళ్ళి, పడుకోబెట్టి, తెల్లారాక తాగినదంతా దిగేదాకా ఓపిక పట్టి, నేను చేసిన వెధవ పనికి నొచ్చుకుంటూనే, నిన్ను విడిచి ఉండలేకపోతున్నానీ, ఇంటికొచ్చేయమనీ బతిమిలాడితే, ఆసాంతం విని, నిట్టూర్చి, కిటికీ లోంచి బయటకు చూస్తూ,

“నన్ను మర్చిపో.. శ్రీ” అన్నావ్.
“అది కుదిరి చస్తే, ఈ రభసంతా దేనికి? మనం గొడవలు పడ్డది నిజం. ఒకర్నొకరం అసహ్యించుకున్నది నిజం. Our marriage is a disaster అన్నది నిజం. కాని, నిన్ను నేను మర్చిపోలేకపోతున్నా.. నువ్వు లేకుండా, ఉండలేకపోతున్నా..” అని ఏడ్చాను, వెక్కి వెక్కి.
“నేను తిరిగి రావటం జరగని పని.”
“అయితే, నన్నెలా చావమంటావ్?”

“నీ చావు, నువ్వు చావు. నన్నెందుకు చంపటం?” అన్నది నీ సమాధానం అయ్యుంటే, బహుశా, నువ్వంటే నాకంత ఇష్టం ఉండేది కాదేమో.

కాని, నా దగ్గరకు వచ్చి, సూటిగా నా కళ్ళల్లోకి చూస్తూ, “How difficult would it to be to delude yourself of my sudden death?” అని నన్ను సమాధానపర్చకపోయుంటే, నిన్ను ఇంత ద్వేషించేవాణ్ణి కాననుకుంట.

Have a good death! The real  one, of course.